Αχ κοπέλα μου και εγώ παρεμφερείς καταστάσεις έχω περάσει...μην έχεις ενοχές για αυτό που είσαι και για ο,τιδήποτε σκέφτεσαι που αφορά τη σεξουαλικότητά σου...το ξέρω ότι ακούγεται κλισέ και κοινότοπο, αλλά ο χρόνος σε συνδυασμό με την προσπάθεια τη δική σου να γνωρίσεις τον εαυτό σου, θα φέρει την ισορροπία μέσα σου. Δε χρειάζεται να το πεις στην κολλητή σου λόγω ενοχών ότι της "κρύβεις" κάτι. Εφόσον δεις/έχεις δει οτι αυτό το άτομο αξίζει τη φιλία σου, θα συμπορεύεστε, θα αλληλοστηρίζεστε, χωρίς πιέσεις, οι φίλοι μας καταλαβαίνουν και σιωπούν μέχρι να έρθει η σωστή στιγμή (για εμάς η σωστή, όχι γι'αυτούς). Δε θα ήθελα να πω κάτι παραπάνω, πέρα από το ότι για θέματα τόσο θεμελιώδη για την ύπαρξη ενός ανθρώπου, η ψυχοθεραπεία βοηθάει. Μέσα από τη θεραπεία θα βρεις τις απαντήσεις σου για τη σχέση σου με τους γονείς σου και πάνω απ'όλα με τον εαυτό σου. Παρεμπιπτόντως, η διευκρίνιση ότι τους αγαπάς και ότι είσαι ευγνώμων ήταν περιττή, δε φαντάζεσαι πόσο συνηθισμένη είναι η κατάσταση που περιγράφεις μέσα σε οικογένεια. Ο ρατσισμός δεν παύει να είναι ρατσισμός όμως. Είσαι μικρή, η ζωή είναι δύσκολη, είμαι σίγουρη ότι έχεις πολλές δυνάμεις και θα καταφέρεις να βρεις το δρόμο σου. Στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς :)