#2Επειδή η ερώτησή σου μου άγγιξε ευαίσθητες χορδές, επίτρεψέ μου να απαριθμήσω μερικά συμπεράσματα, στα οποία έχω καταλήξει από προσωπική εμπειρία με πρόβλημα ψυχικής υγείας στην οικογένειά μου, και ίσως σου φανούν χρήσιμα:1) Είναι σημαντικό για όλη την οικογένεια να υπάρχει ένας στενός πυρήνας φιλικών ή/και συγγενικών προσώπων που γνωρίζουν πλήρως το πρόβλημα και ξέρουν τι να περιμένουν, ίσως ακόμα και πώς πρέπει να αντιδρούν σε ανάρμοστες συμπεριφορές. Ο πυρήνας αυτός λειτουργεί και ως δίχτυ ασφαλείας για το πάσχον άτομο.2) Ο βαθμός αποδοχής του προβλήματος από το φιλικό περιβάλλον είναι πιθανό να λειτουργήσει ως ζυγαριά στο ποιος τελικά είναι φίλος και πόσο φίλος είναι. Προσωπικά εξεπλάγην ευχάριστα, ήμουν όμως προετοιμασμένη και για την περίπτωση μικρής ή μεγαλύτερης απόρριψης. Κι αυτό στο πρόγραμμα είναι. Έτσι κι αλλιώς, δεν μπορείς να τα έχεις καλά με όλους.3) Αποφεύγω με το «καλημέρα σας» να ανακοινώνω το πρόβλημα υγείας στον κάθε άσχετο, ειδικά χρησιμοποιώντας ψυχιατρική ορολογία - είναι too much info και εγκλωβίζει. Ενδεικτικές ατάκες που έχω χρησιμοποιήσει κατά καιρούς, όταν χρειάστηκε από τις συνθήκες: «υπάρχουν δυσκολίες», «έχουμε κάποια θέματα», «είναι υπό παρακολούθηση και πάει πολύ καλά».4) Αφουγκράζομαι τις ανάγκες και επικεντρώνομαι στα δυνατά σημεία του πάσχοντος ατόμου. Του δίνω τον χρόνο του και τη δυνατότητα να γίνονται κάποια πράγματα όπως τα θέλει αυτό – το δικαιούται. Παράλληλα, προσπαθώ (… αποτυχημένα προς το παρόν αλλά ντάξει, το παλεύω) να κρατάω χώρο και χρόνο για δικές μου ασχολίες/πρόσωπα, στις οποίες να μην έχει καμία συμμετοχή. 5) Συνειδητοποίησα ότι το πρόβλημα υγείας φαίνεται βουνό στα δικά μου μάτια και σαν βουνό το παρουσίαζα και στους άλλους, πολλαπλασιάζοντας το πρόβλημα. Αυτό ήταν λάθος μου.6) Η υποστήριξη από ψυχολόγο με βοήθησε πολύ και τη συνιστώ.Ελπίζω όλα να πάνε καλά.#5Μπεζ καλώδιο λάπτοπ :)