@sPik3Που λες sPik3,δεν μπορεί να απαντηθεί αυτό το πράγμα.Είναι θέμα επιλογής.Θα μακρυγορήσω αναγκαστικά τώρα,αλλά θα τα γράψω όσο πιο σύντομα μπορώ.Παραλείποντας βέβαια πάρα πολλά.Στα γενικότερα πλαίσια του μηδενισμού,δεν υπάρχει κάτι που να έχει αξία.Η ίδια η έννοια της αξίας δεν υπάρχει.'Οχι αποκλειστικά επειδή εκρεμμεί ο θάνατος,ως ακυρωτικό όλων των προηγούμενων εμπειριών,κατακτήσεων κλπ.Ακριβώς επειδή έχουμε ως άνθρωποι την έλλογη σκέψη και συνείδηση,ως παραδοξότητα,καθώς σχεδόν αντιβαίνει τη φυσική μας υπόσταση,το κορμί μας και τη ζωή που ίσως αντιπροσωπεύει και συμβολίζει ταυτόχρονα το τελευταίο,δε συνεπάγεται ότι θα αγκαλιάσουμε τον κόσμο και θα λατρέψουμε τη ''φυσική'' ροή των πραγμάτων.Δε συνεπάγεται,επειδή ποιος διάλος θα ορίσει τι σημαίνει για τον καθένα η νόηση,ο χρόνος,η σάρκα.Δε συνεπάγεται επειδή είμαστε έτσι κι αλλιώς μια παραδοξότητα σε ισχύ.Λοιπόν,έχει μια γλυκιά γοητεία ο αφορισμός αυτός και ταυτόχρονα επιδεικνύει άρνηση σε πάρα πολλές από τις παραδοχές της φιλοσοφίας.Δε θα μπω εκεί,θα γράφω μέχρι μεθαύριο.Τα έγραψα όλα αυτά σε σχέση με το κατά πόσο είναι μάταιο κάτι,έστω η αγάπη και το κυνήγι της.Προσωπικά,σε τέτοια θέματα,έχω πλέον την εξής συλλογιστική,όταν εκ των πραγμάτων δεν υπάρχει λύση σε ένα πρόβλημα,δεν υπάρχει πρόβλημα.Ο χρόνος που διαθέτω για στοχασμό είναι πεπερασμένος έτσι κι αλλιώς.Και η κατάσταση είναι αυτή που είναι.Τη δέχομαι όπως την ορίζει η αντίληψή μου,μέχρι το σημείο,αν έρθει ποτέ,που κάποια διαφορετική εξέλιξη θα με κάνει να αντιληφθώ κάτι περισσότερο.Στο μεταξύ,επιλέγω συνειδητά να αποδεχτώ την υπόστασή μου ως όλο και τη ροή που έχουν η ζωή-θάνατος.Η αγάπη μου προσφέρει και την επιλέγω (δε θα μπορούσα να το τονίσω περισσότερο),γιατί ακόμα κι αν λειτουργεί ως κάποιο περίεργο ναρκωτικό που με αποτρέπει να αγωνιώ,ποια η διαφορά στο κάτω κάτω με κάτι σούπερ ντούπερ ρεαλιστικό (λες και η αγάπη δεν είναι);