"το ζητημα των αστεγων ειναι πολυπλοκο και να εισαι σιγουρος πως πολλοι απο αυτους δεν θελουν να βοηθηθουν για πολλους λογους".Αυτό είναι κάτι που ακούγεται γενικώς, και πιθανόν να έχει και μία δόσιν αληθείας, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι υπάρχουν άστεγοι που μπορεί να έχουν συνδυαστικά προβλήματα όπως τοξοεξάρτηση, αλκοολισμό, ψυχικά νοσήματα κ.λπ.. *Όμως* υπάρχει μία ειδοποιός διαφορά μεταξύ του: "δεν θέλω την βοήθεια που οι φορείς νομίζουν ότι είναι οι ενδεδειγμένες και επαρκείς για εμένα" (ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι) και του: "δεν θέλω κανένα είδος βοήθειας, οποιαδήποτε μορφή κι αν αυτή έχει, από οπουδήποτε κι αν προέρχεται, ποτέ των ποτών". (Και αυτό δεν αναιρεί τον προσωπικό αγώνα ανθρώπων που δουλεύουν πάνω στο θέμα των αστέγων, αλλά δυστυχώς φαίνεται να υπάρχουν τρύπες … όπως κατ’ εμέ τρύπα είναι να διώχνει το νοσοκομείο έναν που γλίτωσε στο τσακ από OD, επειδή δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο για αυτόν).Και εγώ είχα προβληματιστεί ποιον να καλέσω και τι ακριβώς να κάνω όταν είχα συναντήσει κάπου προς τον Βοτανικό έναν άνθρωπο μπρούμυτα με την μούρη στο κράσπεδο και τα χέρια απλωμένα, είδα αν αναπνέει, πήγα προς την Κλίμακα (κων/λεως), βρήκα κάτι τηλέφωνα σε ένα βανάκι απέξω, ήταν νύχτα όμως και δεν λειτουργούσαν, τελοσπάντων γύρισα πίσω, κι ο άνθρωπος (ευτυχώς;) είχε (συνέλθει;) φύγει. Ίσως θα έπρεπε να είχα καλέσει ασθενοφόρο; Δεν ξέρω ειλικρινά.