"Εγώ μόνο με έναν θα τη βγάλω σε όλη μου τη ζωή? Και αυτός θα είναι 50 σε 2 χρόνια μετά αρχίζουν άλλα για αυτόν. Και αν εγώ μετά το μετανιώσω? Αυτός θα έχει αλλάξει όλη του τη ζωή για μένα και εγώ θα τον χωρίσω?"Όταν υπάρχουν τέτοιες σκέψεις, δεν μπορείς να ευαγγελίζεσαι πως ζεις και κανένα μεγάλο έρωτα. Ζεις μια σχέση που σου δίνει αυτά που σου δίνει στη συγκεκριμένη φάση στη ζωή σου χωρίς όμως να σου φέρνει την πλήρωση που θα σε κάνει να σταματήσεις να είσαι "μπακάλισσα". Εμένα μου ακούγεσαι ότι σε λίγο θα βγάλεις το μπλοκάκι και θα αρχίσεις τους λογαριασμούς: τόσα παίρνω-τόσα δίνω- τόσα χρόνια έχει ακόμη ο καλός μου μέχρι να γίνει πουρό-τόσους γκόμενους θα μπορούσα εγώ να έχω, συν, πλην, επί, δια, πολλές πράξεις βρε παιδί μου και λίγο ουσία. Είσαι βέβαια μόνο 21. Για κάποιους αυτό είναι αρκετό για δικαιολογήσουν τη συναισθηματική ανωριμότητα. Από προσωπική πείρα πάντως μιλώντας, μια και έχω διαφορά 23 χρόνια με το σύντροφό μου, όταν νιώθεις να σε φουσκώνει ο έρωτας και να σε ηρεμεί η αγάπη, όταν δεν κάνεις εκπτώσεις σε τίποτα από όσα έχεις σκεφτεί να σου τύχουν σε έναν άνθρωπο, πολύ πιθανό τότε να βάλεις το μπλοκάκι των υπολογισμών κάτω, και να ζήσεις και να σκέφτεσαι λίγο πιο βαθιά.