Θα έβρισκα σωστή την παρομοίωσή σου εάν η "απαγόρευση" της έκφρασης της σεξουαλικής ταυτότητας ίσχυε καθολικά, όπως η απαγόρευση της έκφρασης της θρησκευτικής ταυτότητας στη Γαλλία.Αναλυτικότερα: Οι στρέιτ μπορούνε παντού να μιλάνε ανοιχτά για τα ερωτικά τους οπουδήποτε (στο δρόμο, στον καφέ, στη δουλειά, στην τηλεόραση) να αναφερθούν χωρίς φόβο στον γκόμενο/γκόμενα/σύζυγο, να σου πουν τι τύπος άνδρα/γυναίκας τους αρέσει, να σε πρήξουν για το πώς ονειρεύονται να γίνει ο γάμος τους κλπ κλπ. Όταν αντιθέτως ο Κορτώ είπε την απλή φράση "ο άνδρας μου" βούηξε το πανελλήνιο.Από την άλλη στη Γαλλία όλοι ανεξαιρέτως απαγορεύεται να εκφράσουν τα θρησκευτικά τους πιστεύω εντός κρατικών ιδρυμάτων. Και όλοι ανεξαιρέτως μπορούν να τα εκφράσουν ελεύθερα εκτός κρατικών ιδρυμάτων. Αν καταπιέζονταν μόνο οι μουσουλμάνοι, τότε θα μιλούσαμε για δύο μέτρα και δύο σταθμά, τότε θα υπήρχε μια κυρίαρχη ομάδα και μια καταπιεσμένη μειοψηφία.Έχει φυσικά κανείς δικαίωμα να διαφωνεί με τον τρόπο που οι Γάλλοι έχουν επιλέξει να διασφαλίσουν τον σαφή διαχωρισμό θρησκείας και κράτους, αλλά είναι κάπως άτοπο να παράλληλίζεται η εν λόγω πολιτική με το "don't ask don't tell" που έχει ισχύσει εδώ για τους γκέι και μόνον.
