#2 Κι όμως, εγώ σε καταλαβαίνω chicken.Αυτό που ο θυμός μας πρέπει συνέχεια να εκφράζεται σχηματικά και "έξυπνα"... Κάποιες φορές είναι ωραίο να μπορείς να κατέβεις από τον σκληρό θρόνο του πνεύματος και να κυληστείς με τα άλλα παιδάκια στις λάσπες και τα χώματα. Εμένα με βοηθησαν πολύ σε αυτό κάποια σεμινάρια θεατρικού αυτοσχεδιασμού. Ακούς την φωνή σου δυνατή χωρίς να σε τρομάζει, βγαίνεις από τον "ρόλο σου" χωρίς να τρομάζεις τους άλλους, γίνεσαι για λίγο και παιδί και ζωάκι.
