Η Ευρωπαϊκή "μάχη" για την μαντήλα-νικάμπ-χιτζάμπ και δεν ξέρω τι άλλο, δεν έχει να κάνει με την αυτοδιάθεση και την ελευθερία θρησκευτικών συμβόλων. Γι αυτό και τόσες δεκαετίες δεν είχε πρόβλημα να βλέπει σταυρούς στο στήθος, βουδιστές με ξυρισμένο κεφάλι και σιχ με τουρμπάνι στην επικράτεια της. Έχει να κάνει με την ιδιαιτερότητα του Μουσουλμανισμού να τοποθετεί την σαρία και τις θρησκευτικές συνήθειες πάνω από τους νόμους ενός κράτους. Ακόμα και ο πιο καλοπροαίρετος, μπορεί να καταλάβει ότι αυτό αποτελεί φουρνέλο στα θεμέλια με τα οποία έχουμε δομήσει τις κοινωνίες μας. Ο νόμος θα είναι πάνω από οποιαδήποτε θρησκευτική ή φυλετική συνήθεια. Ή θα το αποδεχθείς, ή δεν μπορείς να ζήσεις εδώ.Όσοι ομνύουν υπέρ της πολυπολιτισμικότητας κάνουν δύο τεράστια λάθη. Το πρώτο ότι όλοι οι πολιτισμοί είναι ίδιοι και μπορούν να συνυπάρξουν, εάν τους δοθεί η ευκαιρία, αρμονικά. Αυτό είναι πλάνη, απότοκη της δεδομένης ελευθερίας που απολαμβάνουμε στη δύση, εμείς οι πολίτες της. Όχι, υπάρχουν όρια στο πόσο ελαστική μπορεί να γίνει μια κοινωνία πριν χάσει την κόλλα που την κρατά σε ένα κομμάτι. Το δεύτερο, είναι ακριβώς αυτή η ελευθερία, που οι ευαίσθητοι μαντηλόφιλοι, θεωρούν δεδομένη, όπως το ότι κάθε πρωί ο ήλιος ανατέλλει. Όχι, δεν υπήρχε πάντα και η δύση έδωσε πολλούς αγώνες, που συνεχίζονται ακόμη ενάντια στις προκαταλήψεις και τις στενομυαλιές, για να τις εδραιώσει και να τις προασπίσει. Δε θα βάλουμε από την πίσω πόρτα καμία οπισθοδρόμηση που εμείς έχουμε ήδη λύσει, στο όνομα μιας θολής ανοχής του διαφορετικού. Υπάρχει κάποιο όριο που πέρα από αυτό η συνοχή διακινδυνεύεται. Η μαντήλα είναι ένα σύμβολο ότι αυτός ο τρόπος ζωής δεν είναι επιθυμητός εδώ.