#1 Υπάρχει, η έλλειψη συνείδησης. Ο λόγος που αντιλαμβανόμαστε πως κάποια στιγμή θα πεθάνουμε είναι η επίγνωση του εαυτού μας και η συνείδησή μας. Σκέψου κάτι. Θυμάσαι τίποτε από τότε που ήσουν 18 μηνών; Όχι γιατί δεν έχουμε συνείδηση του εαυτού μας στους 18 μηνες, όταν αποκτούμε συνείδηση σε σχέση με τους αλλους και αναπτύσουμε σχέσεις (συντροφικές, φιλικές κλπ.) τότε αρχίζουμε να φοβόμαστε το θάνατο με τη σκέψη πως είμαστε ΤΟΣΟ σημαντικοί που αν φύγουμε κανεις δεν θα επιβιωσει χωρίς εμάς. Λάθος...όλοι θα επιβιώσουν εκτός από εμάς. Τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν χωρίς εμάς, αλλα θα μεγαλώσουν, οι φίλοι μας θα βρουν άλλους φίλους, οι συγγενείς μας θα το ξεπεράσουν και τελικά μετα από λιγότερο από μία γενιά (άντε δύο) δεν θα μας θυμάται κανένας. Εκτός αν είμασταν ο Αϊνστάϊν ή ο Σεξπιρ ή ο Φλέμινγκ. Αλλά και πάλι εμάς δεν θα μας νοιαζει γιατί με τον θάνατο παύει και η συνειδηση, θα γυρίσουμε στην αστρική σούπα από όπου αναδυθηκαμε πριν μερικά χρόνια και θα δώσουμε την θέση μας σε άλλα μωρά, άλλους ανθρώπους. Αυτά...Μπορεί να σου ακούγεται απαισιόδοξο αλλα δεν είναι, είναι απλώς η ζωή μας. και κάποια στιγμή θα τελειώσει. Μπορείς να την σπαταλήσεις ανησυχώντας για το τί θα γίνει μετά, ή να την απολαύσεις και να φτάσεις στο τελος φωνάζοντας "ΓΙΟΥΠΙΙΙΙΙ και γαμώ τις βόλτες".ΥΓ. Το 2009 "πεθανα" πανω στο χειρουργικό τραπέζι...δύο φορές. Έμεινα τρεις μέρες σε κώμα. Εκείνες οι μέρες δεν υπάρχουν, η ζωή μου, η οικογένειά μου, οι γονείς μου δεν υπήρχαν, εγώ δεν υπήρχα, μονο το κέλυφος είχε μείνει. Ετσι θα είναι και όταν πεθάνω οριστικά δεν θα υπάρχω αλλά ως τότε σκοπεύω να ζω γαμάτη διαδρομή.