#2Αγαπητή φίλη,Πριν ένα χρόνο έκανα το πρώτο μου μωράκι. Ο άντρας μου έχει άλλο ένα παιδί από τον πρώτο του γάμο 13 χρόνων. Υπάρχουν δυο πολύ σοβαροί παράγοντες που πρέπει να λάβεις υπόψιν για να κρίνεις σε πρώτη φάση την κατάσταση αντικειμενικά και να την αντιμετωπίσεις αποτελεσματικά, σε δεύτερη φαση.Πρώτον, ένα καινούριο παιδί διαταράσσει τόσο πολύ τις ισορροπίες και είναι τόσο δύσκολη η ζωή της οικογένειας μέχρι να προσαρμοστεί, που σίγουρα κάποια πράγματα θα διαστρέυλωνομται αυτό μυαλό σου. Προτείνω να δώσεις χρόνο στον εαυτό σου για προσαρμογή στο νέο δύσκολο έργο σου και φυσικά, χρόνο σε ένα παιδί στην προεφηβεια που (αναλόγως και με το φύλο του και το φύλο του παιδιού που ήρθε-πιο δύσκολο αν είναι ίδιο φύλο) έχει να αντιμετωπίσει τη ζήλεια και την ανασφάλεια ότι ο μπαμπάς τώρα δεν έχει μόνο εκείνο.Σε δεύτερη φάση, κάτι που ζω στο πετσί μου είναι το γεγονός ότι η δημιουργία οικογένειας όταν υπάρχει ήδη παιδί από πρώτο γάμο είναι άθλημα για πολύ λίγους. Είναι δύσκολο, θέλει πολλή πολλή ωριμότητα, θέλει συνέχεια να μπαίνεις στην θέση του άντρα σου, και στη θέση του παιδιού του, ενσυναίσθηση δηλαδή. Θέλει στήριξη και κατανόηση. Ξέρω, ακούγομαι σαν τη γιαγιά μου που μιλάει στα εγγόνια της με γενικότητες, αλλά προσωπικά τα έχω εφαρμόσει όλα αυτά με τον σύζυγο μου και το πράγμα πάει πολύ καλά, παρά τις πολλές πολλές δυσκολίες. Δεν έχει την επιμέλεια όπως στην περίπτωση σου, αλλά αυτό του αφαιρεί ένα σταθερό μηνιαίο ποσό (που δεν πηγαίνει πάντα εκεί που πρέπει από την μεριά της μαμάς) και επίσης τον έλεγχο που θα ήθελε στην διαπαιδαγώγηση του παιδιού του. Όποτε, σκέψου και τα θετικά του να μένει μαζί σας.Τέλος, μιλά στον άντρα σου, πες του ειλικρινά τις φοβίες σου και τα άγχη σου. Μην κλείνεσαι και μην κανείς μούτρα χωρίς να εξηγείς τίποτα. Υ.Γ. Αν υπάρχει ενδεχόμενο επιλοχειου κατάθλιψης πρέπει να στραφείς άλλου για να ξεκαθαρίζεις αυτό και μετά να δεις τα υπόλοιπα στην πραγματική τους διάσταση.
