#4.Ένιωσα άβολα με την ερώτηση.Σαν να λες,πόσο ακόμα θα τον κλαίμε το μακαρίτη;Έχουμε και δουλειές.Ήταν ο άνθρωπός της και θα τον θρηνήσει για όσο χρειαστεί.Δε χρειάζεται να επιστρέψεις.Κοντά της να είσαι.Να καταλαβαίνεις τη μοναξιά της.Να έχεις την έννοια της.Συναισθηματικά εξαρτημένη από εσένα είναι έτσι κι αλλιώς.Είσαι το παιδί της.Υπάρχει ποτέ περίπτωση να μην της λείπεις;Το ζητούμενο είναι να μην είναι εξαρτημένη από σένα και στα καθημερινά.Κι εδώ θα διαφωνήσω με τη Λένα.Από εσένα πρέπει να παίρνει δύναμη,ώστε να αντιμετωπίζει μόνη της τα πρακτικά ζητήματα,όχι να τα αναλάβεις εσύ.Μόνη της πρέπει να οργανώσει εκ νέου τη ζωή της.Να βρει παρέες,ασχολίες,να εξυπηρετεί τις ανάγκες της.Πολλά από εκείνα δηλαδή,που μοιραζόταν με τον πατέρα σου,πρέπει να μάθει να τα κάνει αλλιώς.Εσύ είσαι μακριά και θέλεις να παραμείνεις εκεί.Επομένως δεν μπορεί να υπολογίζει σε σένα.Αν αρχίσεις να τη διευκολύνεις,τότε πραγματικά θα της είναι απαραίτητη η φυσική σου παρουσία εδώ.Φυσικά σε κάποιες περιπτώσεις θα το κάνεις κι αυτό,αλλά μην αφήσεις το περιθώριο,να κρεμαστεί πάνω σου για τα απλά καθημερινά.Άλλωστε και εδώ να ήσουν,πάλι θα ζούσες τη ζωή σου.Δε θα μπορούσες να είσαι συνέχεια μαζί της.Συναισθηματικά να είσαι πολύ κοντά,να νιώθει ασφάλεια και την αγάπη σου,αλλά στα πρακτικά με μέτρο.