Ηταν 1983 όταν πήγα 1η Λυκείου. Και μάλιστα στη Γκράβα,στο Τεχνικό ("τρελλός επιστήμονας" με τα ηλεκτρονικά γάρ).Το σχολείο αυτό ήταν πραγματικά Άουσβιτς όσον αφορά το bullying.Γενικά υπήρχε μιά διάχυτη βούληση για τη συγκεκριμένη αυτή πράσσξη απο τους μεγαλύτερους και ειδικότερα απο εκείνους που ήταν 18ρηδες και ακόμα πηγαίναν στη 1η τάξη.Οι καθηγητές δέν έδιναν και πολλή σημασία αφού όσοι προσπάθησαν,βρέθηκαν με χαραγμένα αυτοκίνητα και άλλες "μικροζημιές" για προειδοποίηση.Θυμάμαι δύο άτομα απο τη τάξη μου,κολλητοί μεταξύ τους,που επειδή το επίθετό μου ήταν λίγο περίεργο με κορόϊδευαν και πολλές φορες χειροδίκησαν εναντίον μου. Αρκετά φοβισμένος,δεν μπορούσα ν' αντιδράσω γιατί ήταν δύο κι εγώ ένας. Μέχρι που ένας συμμαθητής μου (καλή του ώρα) μου είπε "ΟΚ αντέδρασε και το πολύ πολύ να φάς πάλι ξύλο. Θα φάνε κι αυτοί όμως κι έτσι θα σε αφήσουν ήσυχο". Το σκέφθηκα κι έτσι μια μέρα που κινήθηκαν εναντίον μου,εγω άρχισα με μανία να τους χτυπάω πρώτος,όπου έβρισκα. Εκείνοι έμειναν έκπληκτοί και δεν μπορεσαν ν αντιδράσουν άμεσα. Πρόλαβαν μετά και μου έριξαν καναδυό αλλα η δουλειά είχε γίνει. Μας χώρισαν τα άλλα παιδιά κι εκεί έληξε. Απο τότε και για την υπόλοιπη σχολική χρονιά,ούτε με ξαναπλησίασαν.Οι καθηγητές έβλεπαν τι γινόταν αλλά κανείς δεν πήγε να μας χωρίσει. Ίσως απο φόβο,ίσως απο αδιαφορία.Το να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου ήταν τελικά ότι καλύτερο. Γιατί έτσι και ξεμπερδεψα αλλα και βγήκε η φήμη του "αφήστε τον,αυτός αντιδράει" και τα υπόλοιπα χρόνια πέρασαν σχετικά ήρεμα,σε ένα σχολείο-γκέττο.Δέν ξέρω εάν σήμερα έχουν αλλάξει τα πράγματα,αφού δεν εχω παιδιά και δεν μπορώ να ξέρω τί γινεται. Δεν συνιστώ βέβαια τη χειροδικία σε περίπτωση που το παιδί εχει πρόβλημα με bullying,αλλά πιστεύω πως ειναι μια πραγματικότητα που θα πρεπει να αντιμετωπισθεί πρωτα απο τους γονείς και μετά απο το σχολικό περιβάλλον,το οποίο ΔΕΝ πιστεύω οτι μπορεί να δράσει αυτεπάγελτα,συνήθως απο έλλειψη ενδιαφέροντος.
