#1. Αν είσαι όντως γιατρός όπως πιστεύουμε οι περισσότεροι διαβάζοντας την ερώτηση σου, θα σου έλεγα πως καλά κανείς κ το σκέφτεσαι γιατί όντως έτσι είναι, προκειται για μια επιλογη που για να την υποστηρίξεις θα πρέπει να γνωρίζεις τα όρια σου. Οχι τόσο για το διάβασμα, ή την ηλικία στην οποία θα ανεξαρτητοποιηθεις οικονομικά, αυτά όπως λέει κ η Λένα τα αντιμετωπίζουν κ άλλοι επαγγελματίες. Το θέμα είναι ότι η φύση της δουλειάς σου είναι τέτοια που καθιστά κάθε σου παράπονο ή αξίωση για κάτι καλύτερο στα εργασιακά σου δικαιώματα ως γκρίνια για μια πολυτέλεια που δεν αρμόζει στον ρόλο σου, και κάθε σου προσπάθεια κ επίτευγμα δεν είναι τίποτε παραπάνω από "τη δουλειά σου" που εφέρες εις πέρας (το οποίο προφανώς κ έτσι είναι υπό την προϋπόθεση ότι έχεις τουλάχιστον τα βασικά σου δικαιώματα καλυμενα). Κανε το με στόχο να το κανεις όσο καλύτερα μπορείς, γιατί τίποτα λιγότερο δεν χωράει, κ έχοντας υπόψιν σου τις αντιξοότητες που θα συναντήσεις. Υ.γ. Το γεγονός ότι απαντάται τόσο μεγάλο ποσοστό ανθρώπων με διαταραχές προσωπικότητας (κυρίως ναρκισιστικης κ αντικοινωνικης) στους ιατρικούς κύκλους προφανώς δεν βοηθάει στην καλλιέργεια της επικοινωνίας με το περιβάλλον κ της συμπάθειας, αλλα από την άλλη δεν δικαιολογεί κ την απερίσκεπτη απόρριψη όλων των προβληματισμων του κλαδου ως "γκρίνια ενός ψωνιου που ζητάει προσοχή".Υ.γ.2 Χάρηκα με το σχόλιο του de la net γιατί έχει μεγαλύτερο ειδικό βάρος επειδή δεν είναι γιατρός. :D