Έχω την εντύπωση οτι υπάρχει ένας τύπος ανδρών της γενιάς του Χρονά με ελληνικά γούστα που ταυτόχρονα με την έντονη ευαισθησία και ορκισμένη ακεραιότητα τους σε πλήθος θεμάτων παρουσιάζονται (επιτηδευμένα;) χοντροκομμένοι και ιδιόμορφα σεξιστές σε κάποια άλλα. Είναι σα να κάνουν ένα γερό φάουλ που θα περίμενες πρώτοι αυτοί να αναγνωρίζουν, κι όμως είναι λες και τους ξεπερνά . Λες και έχουν ανάγκη από τσαλαβούτημα σε λάσπη για να μπορούν μετά να εξαγνιστούν με ότι υμνούν ως υπέροχο και θείο. Είναι άραγε ένα είδος αναγκαίου κακού αυτό; Μπορεί να κάνω και λάθος άλλα διακρίνω ένα pattern που επαναλαμβανεται σε παρόμοιας ιδιοσυγκρασίας ανθρώπους.