Κι εγώ απορώ με όσους σχεδόν χαίρονται να υιοθετούν τα πιο αυτομαστιγωτικά σενάρια για τα γεγονότα. Για την οικονομία της κουβέντας, να δεχθώ ότι ο Βαρουφάκης είναι επηρμένος ή/και έξω απ' τα νερά του. Γιατί να δεχτώ ντε και καλά την εκδοχή των άλλων; Αν ο Ντάισελμπλουμ είχε διοριστεί σε ένα χι αξίωμα στην ελληνική δημόσια διοίκηση με τα δεδομένα ψι προσόντα του, όλοι θα φωνάζαμε για την αναξιοκρατία και το κομματικό κράτος που φυτεύουν ανίκανους χωρίς βιογραφικό σε υπεύθυνες θέσεις. Ο Ντάισελμπλουμ είναι απαράδεκτος όχι επειδή τρώει σμάρτις σε ώρα συνεδρίασης, αλλά επειδή είναι φερέφωνο, τόσο απλά. Αμ ο Σόιμπλε; Είναι πανίσχυρος, είναι σκληρός, σύμφωνοι. Γιατί όμως να επαινέσω ή να πιστέψω κάποιον που ο ιστορικός του μέλλοντος μάλλον θα στήσει στον τοίχο; Αυτό που χωρίζει τον Τσίπρα από τον Σόιμπλε δεν είναι η δημαγωγία, είναι η ισχύς. Κι αν ο Βαρουφάκης το παρακάνει με τις συνεντεύξεις, τι λέει η επιστήμη για το ολοφάνερο άγχος του Σόιμπλε να επιδεικνύει με κάθε ευκαιρία και μικρόφωνο πόσο ισχυρός και αλύγιστος είναι;