Καλό και το Miss Violence, αλλά η εκπληξούλα-αποκάλυψη που επιφύλασσε κατά το τέλος στον θεατή είναι μια λύση φιξάκι, ένα "βίαιο" και "εύκαιρο" τέχνασμα σε σχέση με τον ρόλο του παντογνώστη που χάρισε στον θεατή η Μικρά Αγγλία βάζοντάς τον σε μια τροχιά συνταύτισης και εμπλοκής ως προς το πως θα τελειώσει αυτό το ερωτικό δράμα. Ήμουν και γω καχύποπτος για το "εποχής" και ότι αυτό σημαίνει αλλά νομίζω δικαιώθηκε ως σύγχρονο μεν κλασσικό δε δραμα. Ήταν ένα αφηγηματικό και αισθητικό κέντημα που το ξαναβλέπεις εκεί που το miss Violence είναι ένα snack που άπαξ και τελειώσει ξέρεις την γεύση του και δεν θα το ξαναφας. Τί λόγο έχει κανείς να το ξαναδεί αφού-σαν μια Έκτη Αίσθηση- δομείται με σκοπό μια αποκάλυψη που που φωτίζει αλλιώς την ταινία έτσι όπως την είδες από την αρχή και οπότε δεν έχεις κανένα λόγο να την ξαναδείς, αφού δεν πρόκειται να ξαναεκπλαγείς; Νομίζω η Μικρά Αγγλία ήταν ώριμη επιλογή.