Το "παρόν" της η Ελλάδα το έδειξε στην τελετή λήξης, μια εξαιρετική αναδρομή στο σύγχρονο ελληνικό μουσικό πολιτισμό που παρουσίασε όλα εκείνα τα στοιχεία (προσφυγιά και ξεριζωμός, ρεμπέτικο, αγγελάκια του Τσαρούχη, τουρισμός, Ζορμπάς, κουβαδάκια στην παραλία, γλέντια, σκυλάδικα, καρπούζια, ντάτσουν) που αγαπάμε (ή αγαπάμε να μισούμε) στη σύγχρονη Ελλάδα, τόσο εμείς όσο και οι ξένοι επισκέπτες. Αλλά που ένεκα του σουσουδισμού που μας διακρίνει δυσανασχετήσαμε όταν τα είδαμε σε παγκόσμια ζωντανή μετάδοση. Η τελετή λήξης στην Αθήνα ήταν πιο άμεση και ζωντανή από την τελετή έναρξης, έστω κι αν η τελευταία υπερτερούσε εικαστικά και αφηγηματικά.Αντίθετα ο Ντάνι Μπόιλ, αντί να εμπνευστεί από το μεγαλείο της βρετανικής ποπ κουλτούρας στις δεκαετίες του 60, του 70 και του 80, επέλεξε να επικεντρωθεί στα πιο φτηνιάρικα (Μr Bean), εύπεπτα (Χάρι Πότερ) και trash (UK Garage) στοιχεία της. Θεωρώντας ότι με αυτό τον τρόπο κολακεύει μια νεολαία που δεν γνωρίζει τίποτα πέρα από το τελευταίο reality, το facebook και τις κραιπάλες στην Αγία Νάπα.