Come on guys, δεν χρειάζεται να πηγαίνουμε στα άκρα [υπάρχουν δύο άκρα, ε;]. Η πραγματικότητα είναι ότι η τελετή ήταν σε γενικές γραμμές αχταρμάς. Είχε τα highlights της με αποκορύφωμα, κατά την άποψή μου, το πέρασμα της φλόγας από την παλιά στη νέα γενιά και η άψογα σχεδιασμένη υπερ-δάδα [μου έπεσε το σαγόνι], ΑΛΛΑ... από το όλο tacky του θέματος, μέχρι την μουτρωμένη βασίλισσα, το ένα και μόνο δείγμα βρετανικού χιούμορ, το κακό coordination, τις "κοιλιές", την παράλειψη χαρακτηριστικών μεγάλων Αφηγήσεων [grand narratives] και τον πολύ, πολύ κακό ήχο στην αναμετάδοση. Ο Παπαϊωάννου και η ομάδα του έφεραν εις πέρας ένα τιτάνιο έργο, άρτια σχεδιασμένο σε επίπεδο concept, καθαρό, κατανοητό ακόμα και σε όσους δεν είχαν γνώση των λεπτομερειών και αισθητικά ε κ π λ η κ τ ι κ ό. Ξεγύμνωσε τα στερεότυπα με τρόπο που μόνο ένας ειλικρινής άνθρωπος μπορεί να κάνει. Από εκεί και πέρα, το πώς τρώει η Ελλάδα τα παιδιά της το ξέρουμε όλοι πολύ καλά.