— Δάφνη, πες μου ένα μουσικό κομμάτι που σε συγκινεί πολύ.
Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι το «Hellhole Ratrace» των Girls. Ήταν το πρώτο κομμάτι τους που άκουσα σε μια πολύ μεταβατική περίοδο, στα 19 μου, και βούρκωσα αμέσως. Από τότε βουρκώνω κάθε φορά που το ακούω.
— Και ένα που σε κάνει να θες να χορέψεις (και γιατί).
D.A.N.C.E. των Justice. «Do the D.A.N.C.E.!».
— Πώς θα χαρακτήριζες τη μουσική που φτιάχνεις;
Τον Οκτώβριο που μας πέρασε κυκλοφορήσαμε τον δεύτερο δίσκο μας με τίτλο «2ΑΜ», ο οποίος αισθητικά διαφέρει αρκετά από τον πρώτο μας.
Μου αρέσει να ανακαλύπτω καινούργιους τρόπους να γράφω μουσική και όσο μπορώ να μην επαναλαμβάνομαι. Θέλω να εμπνέομαι συνεχώς από καινούργιες μουσικές που ακούω και πράγματα που βλέπω, οπότε μου είναι πολύ δύσκολο να δώσω αυτήν τη στιγμή μια συγκεκριμένη περιγραφή για τη μουσική μου γενικά.
Το «2ΑΜ», πάντως, χαρακτηρίζεται από αυθορμητισμό, εξωστρέφεια και είναι μάλλον ένας ποπ δίσκος.
Αν είναι να δώσω αρκετά χρήματα κάπου, θα είναι είτε επειδή ξέρω ότι θα μου κρατήσει για χρόνια είτε γιατί στα μάτια μου είναι έργο τέχνης.
— Αν ήταν να χρησιμοποιήσεις κάποιους ήχους της Αθήνας στα κομμάτια σου, ποιοι θα ήταν αυτοί;
Νομίζω, οι ήχοι χώρου της νυχτερινής ζωής της Αθήνας θα είχαν πολύ ενδιαφέρον. Ένα άδειο μπαρ, μια γεμάτη συναυλία πριν ξεκινήσει, μια ταβέρνα, ένα πάρκο όπου κάποιος έχει βγάλει το σκύλο του βόλτα.
— Ποιο είναι το πιο τρελό σου όνειρο;
Να γυρίσω τον κόσμο με τη μουσική μου.
— Θα σε ενδιέφερε να γράψεις και ελληνικό στίχο;
Έχω προσπαθήσει να γράψω ελληνικό στίχο. Είναι κάτι που ίσως να με ενδιέφερε να κάνω, αλλά όχι για τους Daphne and the Fuzz. Θα προτιμούσα να δώσω τα κομμάτια σε άλλους να τα ερμηνεύσουν.
— Σε απασχολεί η εμφάνιση όταν είναι να παίξεις σε λάιβ;
Η αλήθεια είναι ότι, συνήθως, μέχρι την τελευταία στιγμή δεν ξέρω τι θα φορέσω.
— Πες μου κάτι ωραίο που έμαθες τελευταία.
Οι Tame Impala βγάζουν καινούργιο δίσκο και οι Justice, ταινία – Space Opera!
— Τώρα πού πηγαίνεις;
Για φαγητό με τους φίλους μου και μετά για ποτό.
— Τι φοράς και πόσο κοστίζει;
Original Getta boots (50 ευρώ, από στοκάδικο), φόρεμα made by me, vintage jean jacket της μαμάς μου με τις αγαπημένες μου κονκάρδες, κοτλέ πουκάμισο του μπαμπά μου, διχτυωτές κάλτσες που για κάποιον λόγο έχουν κρατήσει πάνω από 7 χρόνια και, αν θυμάμαι καλά, πρέπει να έκαναν γύρω στα 7 ευρώ.
Γενικά, είμαι κατά του fast fashion, αγοράζω μόνο ό,τι χαλάει και γρήγορα (Τ-shirts, κάλτσες, εσώρουχα). Όλα τα υπόλοιπα μου αρέσει να τα βρίσκω second hand, να φτιάχνω ό,τι μπορώ και να μεταποιώ. Αν είναι να δώσω αρκετά χρήματα κάπου, θα είναι είτε επειδή ξέρω ότι θα μου κρατήσει για χρόνια είτε γιατί στα μάτια μου είναι έργο τέχνης.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO