Η ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΕΜΒΟΛΙΑ είναι ότι δεν έχω γνώμη. Τελεία. Τέλος. Δεν υπάρχει τίποτα να προσθέσω με βάση τις γνώσεις μου και την εκπαίδευσή μου, πλην ίσως της εμπειρίας μου απ’ τον εμβολιασμό μου.
Όμως φαίνεται πως όλοι έχουν μια γνώμη για τα εμβόλια και τη μοιράζονται με τους φίλους τους. Αυτό προφανώς μπορεί να είναι επικίνδυνο, αν στείλεις σε χιλιάδες «φίλους» και τους εξηγήσεις «τι μας κρύβουν;» ή «τι έχουν τελικά μέσα αυτά τα εμβόλια». Άλλωστε, είμαστε σχεδιασμένοι να εστιάζουμε στ’ αρνητικά και όλες οι κακές ιστορίες είναι ζουμερές ιστορίες που μας αναστατώνουν και μας ενδιαφέρουν.
Το ίντερνετ είναι φτιαγμένο ώστε να μην υπάρχει κάποιος κεντρικός έλεγχος στις ροές πληροφοριών που δημιουργούνται διαρκώς. Καθένας γράφει ό,τι θέλει και οι άλλοι (Αρχές, χρήστες, δικαστήρια) τον διορθώνουν.
Ωστόσο, προκειμένου να μπορεί κανείς πράγματι να χρησιμοποιήσει τον πλούτο της πληροφόρησης που υπάρχει online, πρέπει να αναπτύξει κάποιες δεξιότητες. Πρέπει να ξέρει ότι δεν είναι όλες οι σελίδες ίδιες. Άλλες έχουν αυξημένη αξιοπιστία κι άλλες όχι. Άλλες φιλοξενούν τη γνώμη διαφόρων σημαντικών ανθρώπων, άλλες το μεταμεσονύχτιο, πικρόχολο σχόλιο κάποιου τρολ, άλλες και τα δύο. Άλλες διαδίδουν ευθέως συνωμοσίες ή μίσος για τους Εβραίους, τους γκέι και διάφορες ομάδες που απασχολούν υπερβολικά πολύ τα μεγάλα μυαλά των αργόσχολων συνωμοσιολόγων του διαδικτύου.
Η πανδημία βρήκε το ίντερνετ σε στάδιο άγριας δύσης. Ελάχιστοι κανόνες ισχύουν και η εφαρμογή τους είναι περίπλοκη και αμφιλεγόμενη. Οι νομικές ρυθμίσεις προσπαθούν να πετύχουν έναν κινούμενο στόχο: τεχνολογίες που αλλάζουν διαρκώς και ροές πληροφόρησης που ελέγχονται από τεχνολογικούς κολοσσούς σε μονοπωλιακή θέση.
Οι επιδημιολόγοι μάλλον χρειάζονται επικοινωνιολόγο για να φιλτράρει τις εμφανίσεις τους. Είναι τόσο πολλές και τόσο θορυβώδεις, που μάλλον υπονομεύουν το μήνυμα. Πλάι τους πολλά δίκτυα ενημέρωσης προκαλούν μόνιμο θόρυβο ή απλώς έχουν χάσει κάθε αξιοπιστία μετά από υπερβολικά πολλούς μήνες περιεχομένου χωρίς καμία ποιότητα.
Όμως, για να έρθω στα δικά μας, δεν είναι παράξενο που οι πολίτες έχουν μια μπερδεμένη εικόνα για την πανδημία και την αντιμετώπισή της. Αρχικά, πολλοί συμπολίτες μας δεν ξέρουν τι τους συμβαίνει όταν περιηγούνται το διαδίκτυο. Δεν καταλαβαίνουν, για παράδειγμα, ότι βρίσκονται σε σελίδα με μεταφρασμένο (άρα αλλοιωμένο) περιεχόμενο ή ότι οι προτάσεις του YouTube, που κάπως μαγικά επιβεβαιώνουν όσα πιστεύουν, είναι αποτέλεσμα επεξεργασίας προηγούμενων επιλογών τους. Παγιδευμένοι σε ομάδες όπου όλοι συμφωνούν με όλους, αδυνατούν να φανταστούν άλλες οπτικές γωνίες.
Δικαιούμαστε να τους απορρίπτουμε με το υποτιμητικό «ψεκασμένοι»; Όχι. Κάποιοι απλώς δεν απέκτησαν ποτέ τις δεξιότητες που χρειάζονται για να περιηγείται κανείς το διαδίκτυο και να βγάζει νόημα. Κι αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν έμαθαν ούτε στο σχολείο, ούτε στο πανεπιστήμιο, ούτε στην εργασία τους αυτές τις δεξιότητες κι έχουν μείνει καθηλωμένοι σε ένα πρώιμο στάδιο αλληλεπίδρασης με το διαδίκτυο. Αυτό δεν θα εξελιχθεί καλά.
Παράλληλα, οι επιδημιολόγοι μάλλον χρειάζονται επικοινωνιολόγο για να φιλτράρει τις εμφανίσεις τους. Είναι τόσο πολλές και τόσο θορυβώδεις, που μάλλον υπονομεύουν το μήνυμα. Πλάι τους πολλά δίκτυα ενημέρωσης προκαλούν μόνιμο θόρυβο ή απλώς έχουν χάσει κάθε αξιοπιστία μετά από υπερβολικά πολλούς μήνες περιεχομένου χωρίς καμία ποιότητα. Έτσι, όταν ο κόσμος πληροφορείται ότι τα εμβόλια είναι ασφαλή, σκέφτεται «έτσι το λένε», γιατί έχει μάθει να αμφισβητεί τα ρεπορτάζ και την καθαρότητα της ενημέρωσης στη χώρα.
Και ενώ κατανοώ ότι η φύση της κατάστασης είναι τέτοια που τα δεδομένα αλλάζουν διαρκώς, από τους ειδικούς έχω άλλες προσδοκίες. Περιμένω από το χάος της πληροφόρησης να βγάλουν νόημα και να μας πουν το «ζουμί». Να δημιουργήσουν πλαίσιο για να ληφθούν σωστές αποφάσεις. Δεν χρειάζεται να ξέρουμε τι λέει κάθε επιστημονική δημοσίευση που βγήκε για τον ιό πρόσφατα. Χρειάζεται μια ειλικρινής, κατανοητή ανάλυση για τους κινδύνους και τις ενδεδειγμένες ενέργειες και όλα αυτά χωρίς μαμαδίστικο, χειριστικό ύφος.
Μέχρι τώρα το μήνυμα του εμβολιασμού φαίνεται να μεταδίδουν καλύτερα οι ίδιοι οι εμβολιασμένοι, που εξηγούν στους γύρω τους πόσο άψογη είναι η διαδικασία κλεισίματος ραντεβού και εμβολιασμού, ενώ λειτουργούν και καθησυχαστικά ως προς τις παρενέργειες και τη διάρκειά τους.
Πάντως, σε ό,τι με αφορά, το μόνο τρομακτικό στην εμπειρία του εμβολιασμού μου ήταν το νοσοκομείο όπου εμβολιάστηκα. Η άθλια κατάσταση ενός κεντρικού, μεγάλου νοσοκομείου της Αθήνας μού προκάλεσε αδιανόητο άγχος (και ευτυχώς η νοσοκόμα, σε αντίθεση με την επιτροπή των επιδημιολόγων, ήξερε καλά πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να απευθυνθείς μαμαδίστικα και καθησυχαστικά σε κάποιον).
Δεν χρειαζόμαστε συνωμοσίες για να νιώσουμε φόβο. Αρκεί μια επίσκεψη στα δημόσια νοσοκομεία της χώρας, όπου νοσοκόμες και γιατροί εργάζονται εξαντλημένοι μέσα σε συνθήκες δικαιολογημένου τρόμου. Αν μια πανδημία δεν αρκεί για ν’ αλλάξει αυτό, δεν ξέρω τι χρειάζεται.
To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.