Δεν είναι μόνο το χιπ-χοπ που βρίσκεται στην καλύτερη φάση του αλλά ζούμε ιστορικές στιγμές όσον αφορά τη μαύρη μουσική γενικότερα.
Η εμφάνιση της Beyonce στο Coachella ήταν το πιο πολυσυζητημένο πολιτισμικό γεγονός της χρονιάς, διεθνώς. Δεν έχει περάσει ούτε μια βδομάδα για να καταγιαλάσει ο ενθουσιασμός από την τεράστια αυτή επιτυχία της και, τσουπ, έσκασε από το πουθενά το νέο ότι ο Kendrick Lamar κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ για τη μουσική.
Το συγκεκριμένο βραβείο στον Lamar έχει τεράστια σημασία για το μέλλον της μουσικής. Για πρώτη φορά ένας τόσο εμπορικός καλλιτέχνης πετυχαίνει μια τόσο σοβαρή και σημαντική βράβευση.
Μέχρι πρότινος, όσον αφορά την μουσική, Πούλιτζερ που είναι καθαρά αμερικάνικα βραβεία έπαιρναν αποκλειστικά συνθέτες κλασικής μουσικής, με μόνες εξαιρέσεις τρεις τζαζίστες, από το 1943 που συμπεριλήφθηκε η μουσική ως κατηγορία στα βραβεία.
Έπρεπε να περάσουν 61 χρόνια για να εκσυγχρονιστεί ο κανονισμός και να συμπεριλάβει τις ηχογραφήσεις, από σάουντρακ μέχρι περφόμανς, εκτός από την κλασική μουσική. Κανείς δεν περίμενε ότι έπρεπε να περάσουν πάνω από 70 χρόνια για να το πάρει ένας εμπορικός και ποπ καλλιτέχνης.
Δεν έλειπαν και στραβοπατήματα όλα αυτά τα χρόνια, όταν το 1965 η κριτική επιτροπή αρνήθηκε να το δώσει στον Duke Ellington –τότε 67 ετών– και αποφάσισε να μην το δώσει πουθενά!
Οι μόνοι πιο εναλλακτικοί καλλιτέχνες που πλησίασαν αλλά δεν το ακούμπησαν ήταν ο Bob Dylan το 2008 που του έκαναν μια ειδική μνεία και ο Hank Williams το 2010, αν και είχαν περάσει 57 χρόνια από τον θάνατό του.
Όσον αφορά τους τζαζ μουσικούς αυτοί ήταν ο Wynton Marsalis το 1997, ο Ornette Coleman το 2007 και ο Henry Threadgill, το 2016.
Για να μπορεί κάποιος να ληφθεί υπόψη για το βραβείο πρέπει α) να είναι Αμερικανός και β) να παρουσιάζει ζωντανά ένα διακεκριμένο μουσικό έργο για πρώτη φορά μέσα στις ΗΠΑ.
Έπρεπε να περάσουν 61 χρόνια για να εκσυγχρονιστεί ο κανονισμός και να συμπεριλάβει τις ηχογραφήσεις, από σάουντρακ μέχρι περφόμανς, εκτός από την κλασική μουσική. Κανείς δεν περίμενε ότι έπρεπε να περάσουν πάνω από 70 χρόνια για να το πάρει ένας εμπορικός και ποπ καλλιτέχνης.
Δίκαια, ο Alexis Petridis στον Guardian χαρακτηρίζει το Πούλιτζερ μουσικής ως μία από τις πιο σνομπ και «παλαιοημερολογίτικες» μουσικές βραβεύσεις που υπάρχουν εκεί έξω. Γράφει επίσης ότι «αυτό καθιστά σαφώς τo επίτευγμα του Lamar ακόμη πιο εντυπωσιακό, μια και σπάει τις σκονισμένες παραδόσεις του βραβείου. Φέτος δεν πήγε σε κάποια σπάνια ηλεκτρονική σύνθεση με κλασικό χαρακτήρα αλλά σε διπλά πλατινιένο χιπ-χοπ άλμπουμ από ένα καλλιτέχνη που γεμίζει αρένες. Αν έπρεπε όμως να διαλέξεις έναν σύγχρονο ποπ καλλιτέχνη για να πυρπολήσει τα οδοφράγματα του Πούλιτζερ, τότε ο Lamar ήταν μια προφανής επιλογή».
Εδώ που τα λέμε μπορεί να μας ενδιαφέρει κάθε χρόνο να μάθουμε ποιος θα πάρει Πούλιτζερ όσον αφορά τη λογοτεχνία ή τη δημοσιογραφία αλλά σχεδόν κανείς δεν νομίζω ότι προσέχει ή ασχολείται με την κατηγορία της μουσικής. Προσωπικά, έμαθα ότι είχε και τέτοια όταν βραβεύτηκε ο αείμνηστος Coleman και αυτό επειδή ήμουν φαν του.
Σαφώς η βράβευση του Lamar παίζει από χθες πρώτη είδηση παντού και επισκιάζει ακόμη και την επιτυχία της Beyonce (ok, ίσως λίγο), επειδή, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, είναι η πρώτη φορά που βραβεύεται από έναν τόσο σκληροπυρηνικό θεσμό ένας μαύρος μουσικός με πολιτικό μήνυμα που καυτηριάζει τόσο την πραγματικότητα και το τώρα των ΗΠΑ όσο κανείς άλλος της γενιάς του.
Kendrick Lamar - HUMBLE.