PROTECT ME - Σαουμπίνε

Το 2003, στο «Protect me from what I want» των Placebo, ο Μπράιαν Μόλκο έφτυνε τον κορπορατισμό της Αμερικής, τραγουδώντας την αρρώστια της (τότε) εποχής που σεταριζόταν στο δίπτυχο της λύσσας του υπερκαταναλωτισμού και της μοναξιάς σε σπίτια-κελιά. Το ίδιο angst αυτοπροστασίας κύκλωσε και τον 43χρονο Φαλκ Ρίχτερ, o οποίος αιχμαλώτισε σε μια εμπρηστική παράσταση το τωρινό Zeitgeist. Ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος είναι οικονομικός, μόνο που οι στρατηγοί του κάνουν τάι τσι σε ταϊλανδέζικα κέντρα ευεξίας, προτού πέσουν με τα μούτρα στο πόκερ των αγορών.

Οι πρωταγωνιστές του δίωρου PROTECTME δεν χρειάζονται τα ναρκωτικά του Μαρκ Ρέιβενχιλ για να καταρρεύσουν, οι κοινωνικές δομές φροντίζουν γι’ αυτό. Η χρεοκοπία είναι η ψυχολογική πανούκλα των ’10s και ο Ρίχτερ αποδοκιμάζει τη Μέρκελ και τον Βεστερβέλε ή γίνεται θρασύς στη βιωμένη γερμανική ιστορία. Έτσι, μια wannabe ηθοποιός προβάρει τη μοναδική αράδα του ρόλου της σε κάποια ρομαντική σαπουνόπερα εποχής. Έχοντας το άλλοθι του δεσμοφύλακα σε κάποιο Ζ στρατόπεδο συγκέντρωσης και με μουσικό χαλί την αγαπημένη όπερα του Χίτλερ (τον Λόενγκριν του Βάγκνερ), ωρύεται σ’ ένα ιλαρό εθνικοσοσιαλιστικό τρανς πως ο τωρινός ηγεμονικός ρόλος της Γερμανίας είναι χρωστούμενο για τη ναζιστική ήττα της (η σατιρική στιγμή της παράστασης, στην οποία σολάρει η ηθοποιός Τζούντιθ Ροσμέαρ).

Ο κεντρικός χαρακτήρας του PROTECTME είναι ένας συγγραφέας στην ηλικία του Ρίχτερ (το έργο βρίθει αυτοβιογραφικών στοιχείων). Το όνομά του δεν το μαθαίνουμε ποτέ. Αγωνιά τι τίτλο θα δώσει στο έργο του, σε ποιο ιδεολογικό κέλυφος θα το θωρακίσει. Στην αρχή το ονομάζει Κρίση, όπως οι κρίσεις πανικού που σκάνε στο μυαλό του. Αργότερα το βαφτίζει Εξάντληση, όσο εξαντλημένος νιώθει, μέχρι να καλέσει via Skype τον ψυχαναλυτή του. Θέση-κλειδί στη ζωή του έχει ο ετοιμοθάνατος πατέρας του, «ένας διασωληνωμένος κατεψυγμένος βάτραχος κάτω από μια μάσκα οξυγόνου», ο οποίος είναι και η μοναδική σταθερά στην ντελιριακή αφήγησή του, καθώς προσωποποιεί τη μνήμη της παιδικής ηλικίας του μαζί με κλειστά, σε ζελατίνα, βιβλία των Γερμανών κλασικών, Μπίχνερ, Γκαίτε και Λέσινγκ, και τεύχη του «Reader’s Digest».

Το κοινό χειροκρότησε ένθερμα τους συντελεστές του sold out PROTECTME, βγάζοντας το καστ στη σκηνή της Στέγης τέσσερις φορές. Το κείμενο, η σκηνοθετική ματιά του Ρίχτερ, οι χορογραφίες της Ανούκ βαν Ντάικ και οι ερμηνείες των ηθοποιών ήταν ένα αδιάσπαστο σύνολο. Ένα άρτιο δραματουργικά και τεχνικά, made in Europe πολιτικό θέατρο που σε κάθε σκηνή του φώναζε, παραφράζοντας τον τίτλο ενός παλαιότερου έργου του Ρίχτερ, «Η κρίση είναι DJ». Είμαστε, όλοι, απροστάτευτοι στον ρυθμό της.

Αλέξανδρος Ρουκουτάκης