ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
30.10.2013 | 16:55

Μια κάποια σχέση.

Αν το έγραφα πριν από κάποιες μέρες σίγουρα δε θα ήμουν τόσο συγκρατημένη και με καθαρό μυαλό όπως τώρα. Ήρθε η ώρα όμως να το βγάλω έξω όχι μόνο για να ξαλαφρύνω το μυαλό μου αλλά και για να μάθει ο κόσμος πράγματα που όντως συμβαίνουν μέσα στις σχέσεις.Είμαι φοιτήτρια και ήταν η πρώτη μου (απο όλες τις απόψεις) σοβαρή σχέση. Ξεκίνησε τυχαία - όπως λέει και ο Παντελίδης- και εξελίχθηκε πάρα πολύ γρήγορα. Εγώ ήμουν ελεύθερη κι ωραία, καθόλου πληγωμένη από παλιές αγάπες και καθόλου ερωτευμένη με καινούριες. Ήμουν 100% γεμάτη και έτοιμη να προσφέρω όμορφες στιγμές. Εκείνος ήταν 3 εβδομάδων μολις-ίσως και λιγότερο- χωρισμένος από μία ενός χρόνου σχέση που στην τελική τον πρόδωσε. Παρόλα αυτά εγώ η χαζή πίστεψα ότι είχε ξεπεράσει τα παλιά και ήταν κι εκείνος έτοιμος για κάτι καινούριο, όπως ο ίδιος είχε υποστηρίξει. Κάπως έτσι ενώσαμε τις καθημερινότητες μας. Ήμασταν όλη την ώρα μαζί, κοιμόμασταν, τρώγαμε, πηγαίναμε στο πανεπιστήμιο, για καφέ, έξω, βόλτες. Εγώ ανοιγόμουν με τον καιρό, εκείνος φοβόταν. Στις αρχές τον δικαιολογούσα γιατί η προηγούμενη -είχα μάθει- του φέρθηκε άσχημα και πίστευα πως γι'αυτό είναι κλειστός και καχύποπτος και πολλές φορές νευρικός μαζί μου. Έκανα υπομονή όμως γιατί συνήθιζα να δείχνω κατανόηση σε τετοιες καταστάσεις. Εκείνος όμως δεν με πίστευε. Δε πίστευε πως ήμουν εκεί για αυτόν και έδειχνα με κάθε μου πράξη πόσο πολύ τον νοιάζομαι. Νόμιζε πως ήμουν σαν εκείνη. Πως θα τον προδώσω, πως θα βρω άλλον, θα ξενοκοιτάξω. Ήταν υπερβολικός σε όλα τα επίπεδα χωρίς καν να μου δώσει ΄μία ευκαιρία να του αποδείξω το αντίθετο. Φανταζόταν ότι μιλάω με άλλους..και με ώθησε στο να χάσω επαφή με πάρα πολλούς καλούς μου φίλους! Εγώ αντίθετα δεν τον καταπίεσα ποτέ..εξέφραζα τη δυσαρέσκεια μου αλλά το άφηνα πάνω του. Εκείνος πάντα έλεγε ''Εσύ είσαι γυναίκα δεν είναι το ίδιο'' Πέρα όμως από όλη αυτή τη 'φασιστική' και 'Φαλοκρατική' συμπεριφορά του πίστευα ότι υπήρχε κάτι αγνό και καλό. Κι αυτό όμως καταρίφθηκε την ημέρα που σήκωσε χέρι πάνω μου..και να ήταν μια σφαλιάρα δεν θα το έκανα θέμα. Τον πέταξα έξω από το σπίτι, παρόλα αυτά όμως γύρισα πίσω και πάντα γύριζα κάθε φορά που βούρκωνε και το έπαιζε ευαίσθητος κ πως ταχα εχει και αυτος αισθηματα απλα δεν τα δειχνει. Η όλη ιστορία κράτησε 7 μήνες και 7 μέρες. Ολους αυτούς του μήνες ανέχτηκα άπειρες προσβολές όπως καριολα, πουτανα, γαμιολα, πεταμένη, τιποτένια, ξεφτιλισμένη και όλα τα συναφή..ανέχτηκα την απαίσια συμπεριφορά του μπροστα σε φίλους του, ανέχτηκα τις άπειρες κλήσεις από την πρώην του που τον έπαιρνε κάθε μήνα τηλεφωνο και εκεινος καθε φορα μου ελεγε οτι ηταν η τελευταια φορα. Ολο αυτό με εξαντλησε. Με έβγαζε άδικη στα πάντα. Με υποχρέωνε να του καθαρίζω, να του πλενω..και καθε φορα που αρνιομουν με ελεγε τεμπελα κ οτι οι γυναίκες ειναι για αυτα. Το μόνο προβλημα που είχα εγώ όμως ήταν εκείνη. Ήξερα ότι η πρωην δεν ειχε τελειωσει. κι εγω οσο καλα κι αν συμπεριφερομουν, οσες κλάσεις ανωτερη κι αν ημουν, για εκεινον ημουν μια αλεπου που ότι δεν εφτανε τα εκανε κρεμασταρια. Ήξερα πως μια γυναικα για να επιμενει τοσο σε τηλεφωνα και μηνυματα καποιος της δινει το δικαιωμα..και ημουν τοσο σιγουρη που απλα περιμενα την μερα που θα το παραδεχτει. Λιγες μερες πριν τον χωρισμο μας βρηκα ενα μηνυμα της στο κινητο του (να ταν η πρωτη φορα..) που το περιεχομενο του υπονουσε οτι ειχαν βρεθει.. Οταν του ζητησα εξηγησεις τα αρνηθηκε όλα..Μετα τον χωρισμο έμαθα οτι μιλουσαν ολο το καιρο. Ενιωσα τοσο ηλιθια με τον εαυτο μου..γιατι τον επαιξε τοσο καλα το ρόλο του που τον πιστευα σε ολα..Ελεγα όχι δεν θα μου παιξει πουστια..κι εκεινος εβγαζε έμενα ψευτρα κ υποκριτρια..που κατα τη διαρκεια της σχεσης μας ήμουν ενταξει. Τωρα μετά το προχθεσινό ξεσπασμα μου νιώθω πως δε θελω να τον ξέρω. Τον σιχαινομαι. Πρωτη φορα στη ζωή μου δίνω με τοση αφελεια και αγνοτητα τη προσοχη και το ενδιαφερον μου για καποιον..ξοδευω τον χρόνο μου κι εκεινος ειναι τοσο δειλος που ουτε που μπορει να παραδεχτει την αληθεια! Αυτο που έμαθα από ολα αυτα είναι πως οι ανθρωποι σαν αυτον δεν προκειται να αλλαξουν..και δεν αξιζουν δευτερες ευκαιριες. Οσο για μένα, ναι εκλαψα..αλλα τουλαχιστον αυτη τη φορα τα δακρυα τα ξοδεψα για καποιον που αξιζει, τον εαυτο μου!Και για το τελος, δεν χρειάζεται να βλαψεις οποιον σε πλήγωσε, θα γυρίσει ο τροχός και το κακό θα 'ναι τρισχειρότερο! Να 'σαι παν'απ' όλα άνθρωπος!