Man Is the Baby I*Ι Από τον Πάνο Μιχαήλ

There is no pure land now. No safe place.

Laurie Anderson

Η τέχνη υπάρχει ακόμη κι εκει οπου οι καλλιτέχνες - με την εξευτελιστική έννοια που δίνει στην έννοια αυτή η περίοδος που διανύουμε - δεν τολμούν να ζήσουν. Και όχι βέβαια μόνο οι καλλιτέχνες, φίλτατε αναγνώστη. Όλοι μας, σακατεμένοι τιτάνες, με τις κακογυαλισμένες μας πανοπλίες που κρύβουν απο κάτω λυγμό, συριγμό και το μωρό που σκοτώσαμε (όσοι ατυχώς το σκοτώσανε) καμουφλαρισμένο να κορδώνεται, να μεταμφιέζεται, να επιβάλλει, ν΄αποβάλλει , ν' ακκίζεται και στο τέλος να τσακίζεται. Αναπόφευκτα.

Γιατί αυτό είναι η αληθινή ζωή αν το καλοσκεφτείς: μια αέναη τιτανομαχία με ασαφή κατάληξη και προδιεγεγραμμένη λήξη.

Τ' οτι η ζωή είναι όλα αυτά κι άλλα τόσα δε σημαίνει πως πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις τιτανομαχίες της καθημερινότητας ως παροξυσμικές τοξικές μέδουσες αλλά ούτε ως Μαρίες Ιωαννίδου meets Liza Minelli. Η χρυσή τομή βρίσκεται ανάμεσα στη διαρκή αυτή ταλάντωση και ο καθένας μας είναι ελεύθερος, αναλόγως της σκεύης του και της ιδιοσυγκρασίας του να διαλέξει  όποια από τις εκατοντάδες αποχρώσεις του ταιριάζει.

Ο Ευριπίδης Λασκαρίδης και οι Τιτάνες του αυτό ακριβώς μας up-έδειξαν, χθες βράδυ καθώς ξεδίπλωναν τη συναρπαστική, τιτανική τους σερπαντίνα στη Πειραιώς 260. Τώρα ειδικά που κάθε λογής καρνάβαλοι και κανίβαλοι επιχειρούν να μανιπουλάρουν το θεατρικό τέτριξ, και να αποκτήσουν μια θέση στο νέο, νεκροφανές Πάνθεον. Αφενός λογαριάζουν χωρίς τον από τον μηχανής θεό κι αφετέρου επιλέγουν κάπως βιαστικά να φουσκώσουν κι άλλο αυτή τη δύσμοιρη φούσκα που αντικατέστησε τη φούσκα της μεταολυμπιακής χ-λίγδας (ποβερίνο, που λέει κι μια αγαπημένη ψυχή,-)).

Ο Ευριπίδης ύστερα από τον θρίαμβο του Relic, με τους Τιτάνες του συνέθεσε κάτι πραγματικά ριψοκίνδυνο -αν του είχαν ξεφύγει οι δοσολογίες. Μάζεψε κομμάτια και αποσπάσματα απο τη θρυμματισμένη μας ζωή, τα τοποθέτησε στη σκηνή απαλά, απαλά, τα πασπάλισε με τρομακτικής τρυφερότητας παφλασμούς και μας διηγήθηκε στην μια περίπου ώρα που διαρκεί η παράσταση, τι σημαίνει να συλλέγεις ψηφίδες από το φαινομενικά χθαμαλό, να πετάς στον κάλαθο την υψιπετή δυσθυμία απέναντι στη μπαναλαρία, να την μετασχηματίζεις σε μεταευδοκιακό urban viewmaster, να κάνεις high five με την Barbarella αλλά και την Σοφία Αλιμπέρτη καθώς τιτανομαχείς, κραδαίνοντας φως, ίσκιους όνειρα κι αινίγματα, έχοντας κατα νού αυτό που ποθεί κάθε ψυχή καθώς κύκλωπες και λαιστρυγόνες τη συμπιέζουν
υπο-βάλλωντάς ιδιοτελώς πως "There is no pure land now. No safe place.".

Υπάρχει.
Είναι η αγκαλιά αυτή η χώρα.
Και εκεί σε περιμένει υπομονετικά,
ένα μωρό -σούπερμαν.

Αν δε το σκοτώσεις, και το καλέσεις
όχι μόνο απλά θα επιβιώσεις.

 

 

Αλλά θα νιώσεις τι πάει να πει
Aληθινός Τιτάνας.