Μόλις από το πρώτο σίκουελ η γρήγορη, διασκεδαστική, στακάτη, ατακαριστή, έξυπνη και κωμική κατασκοπική περιπέτεια Kingsman εξελίχθηκε σε μία εξίσου γρήγορη, διασκεδαστική, στακάτη, ατακαριστή, αλλά ελάχιστα έξυπνη φόρμουλα, μέσα στο ίδιο πλαίσιο του κλαμπ της μυστικής υπηρεσίας που χρησιμοποιεί έναν καλοραμμένο οίκο ενδυμάτων και φονικών αξεσουάρ ως βιτρίνα για να σώσει τον κόσμο, αλλά με μεταφερμένη τη δράση στις ΗΠΑ και με την προσθήκη ενός βαρύτατου οπλοστασίου πρώτων ονομάτων, για να δράσουν ή απλώς να παρελάσουν ως cameo, όπως ο Έλτον Τζον στον ρόλο του διάσημου εαυτού του κάτω από την πλουμιστή περσόνα του the bitch is back, που απάγεται από τη γλυκομίλητα θεόμουρλη Τζουλιάν Μουρ. Το θέμα του Χρυσού Κύκλου ή, μάλλον, η πρόφαση πλοκής είναι τα ναρκωτικά και ο χειρισμός είναι διδακτικός, με αιχμή του δόρατος έναν κάποιο Πρόεδρο των ΗΠΑ ή, αλλιώς, ένα ακόμα αναίσθητο ανδρείκελο στην κοψιά του Τραμπ, ο οποίος χοροπηδάει από τη χαρά του που εκατομμύρια χρηστών, είτε για λόγους αναψυχής και απλού πειραματισμού είτε επειδή το εννοούν και πέφτουν θύματα ουσιών, κινδυνεύουν στα χέρια μιας γυναίκας που για να ξεπεράσει την απόρριψη, έχει βαλθεί να εκβιάσει τον πλανήτη για να γίνει ακόμα πιο πλούσια και, κυρίως, ακόμα πιο ισχυρή μέσα στις αυταπάτες της.

 

Η διαφορά με τον αναγεννημένο ήρωα του Ίαν Φλέμινγκ, πόσο μάλλον με τον αμνησιακό και ανήσυχο Μπορν, είναι πως απ' όσα διαμείβονται ανάμεσα στους πράκτορες-ιππότες μιας φανταστικής στρογγυλής τραπέζης δεν πιστεύεις λέξη.

Και μια που αναφέραμε το πρόβλημα των ναρκωτικών, οι δημιουργοί του Kingsman προτείνουν ως λύση για τον εθισμό την εναλλακτική απόλαυση του οινοπνεύματος: όταν η οργάνωση Kingsman ξεπαστρεύεται, βρίσκει αποκούμπι σε ένα άγνωστο αδελφάκι της, κάπου στο Κεντάκι, τους Statesman, με αρχηγό τον Τζεφ Μπρίτζες, πρωτοπαλίκαρο τον Τσάνινγκ Τέιτουμ και αρχηγό επιχειρήσεων τη Χάλι Μπέρι, που δρουν αναλόγως και διαθέτουν πιο... bourbon τακτικές και συμπεριφορές σε σχέση με τις σνομπίστικες, φλεγματικές και άκρως scotch συνήθειες των ομολόγων τους από την άλλη άκρη του Ατλαντικού. Να υποθέσουμε πως το οινόπνευμα δεν κάνει κακό, γιατί είναι πιο cool και παντού νόμιμο; Αφού η ταινία έχει βαλθεί να προτείνει κάτι στο πλαίσιο της πολιτικής της ορθότητας, γιατί κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να σημειώσει πως το αλκοόλ επιβάλλεται να καταναλώνεται με σύνεση, αν πρέπει, σώνει και καλά, να το ρίξουμε και λίγο έξω; Επειδή είναι fun και μυθοπλασία και κάνει ό,τι θέλει, είναι η απάντηση. Άρα οι νουθεσίες της είναι περιττές και απλώς διανθίζουν το πραγματικό ζουμί, που δεν είναι τίποτε άλλο από μια σειρά σκηνών δράσης, στην ίδια λογική με το πρωτότυπο, με αποκορύφωμα την πολύ καλογυρισμένη και κυρίως ακριβέστατα μονταρισμένη σεκάνς ξύλου μετά μουσικής, αντίστοιχη με το ακραίο μακέλεμα στο οποίο επιδόθηκε ο Κόλιν Φερθ στην εκκλησία, στο πρώτο μέρος, με συνοδεία το «Free Bird» των Lynyrd Skynyrd, και βρήκε άδοξο θάνατο. Έ, όχι ακριβώς, αφού τον ξαναβλέπουμε εδώ, ελαφρώς off, από τη σφαίρα που δέχτηκε κατάματα από τον Σάμιουελ Τζάκσον, ο οποίος δεν παίζει (τουλάχιστον σε αυτό το σίκουελ).

 

Αν εξαιρέσουμε τον Έγκερτον, τον Φερθ, τον Μαρκ Στρονγκ και τον Πέδρο Πασκάλ στον ρόλο του αποτελεσματικού καουμπόι Γουίσκι με το λάσο, οι υπόλοιποι χαραμίζονται με κάποιες πινελιές στυλ – ο δε Μπρίτζες φαντάζει αμέριμνα περαστικός, εκτός αν έχουν κάτι καλύτερο στον νου τους για έναν από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του στο επόμενο επεισόδιο. Στο σύνολό τους τα αστεία ακούγονται μπαγιάτικα κι έτσι όπως έχει τοποθετηθεί η κινηματογραφική επιχείρηση Kingsman, που πάσχει ήδη από χαριτωμένη αδολεσχία, προφανώς θα έχει μέλλον ως ένα ελαφρύτερο και αμερικανικότερο αντίβαρο στον από τη φύση του πιο άτεγκτο και αλύγιστο (ως και «κονστιπέ») Τζέιμς Μποντ, πάντα με τον Τζέισον Μπορν στην αντίπερα όχθη της αγέλαστης, σχεδόν οντολογικής (όχι ποιος είμαι, αλλά τι ακριβώς είμαι ως κατάσκοπος) σοβαρότητας. Η διαφορά με τον αναγεννημένο ήρωα του Ίαν Φλέμινγκ, πόσο μάλλον με τον αμνησιακό και ανήσυχο Μπορν, είναι πως απ' όσα διαμείβονται ανάμεσα στους πράκτορες-ιππότες μιας φανταστικής στρογγυλής τραπέζης δεν πιστεύεις λέξη. Απομένει ένας ψυχαγωγικός αφρός, μαστόρικος, αλλά ποτέ πραγματικά ζόρικος ή εμπνευσμένα βέβηλος. Με γεωμετρική πρόοδο, οι μπουρμπουλήθρες εξατμίζονται.