Βρισκόμαστε το 1954 στην Αλγερία, ενώ ξεκινά ο αντιαποικιακός αγώνας ενάντια στους Γάλλους. Καθώς οι αντάρτες περικυκλώνουν την περιοχή η σύγκρουση ανάμεσα στο παλιό και στο καινούριο είναι αναπόφευκτη. Ο Νταρού (Βίγκο Μόρτενσεν), ο δάσκαλος του χωριού, πρέπει να συνοδεύσει τον Μοχάμεντ (Ρεντά Κατέμπ), έναν ντόπιο που κατηγορείται για φόνο, μέχρι την πόλη όπου πρόκειται να δικαστεί. Δύο άνθρωποι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους είναι αναγκασμένοι να διασχίσουν τις απέραντες πεδιάδες της ενδοχώρας. Κυνηγημένοι από τους συγγενείς του δολοφονημένου που ζητούν εκδίκηση, αλλά και από τους Γάλλους στρατιώτες, οι δύο άνδρες επαναστατούν, έρχονται αντιμέτωποι με τη θρησκευτική μισαλλοδοξία όσο και την παράλογη βία του κατακτητή, αλλά, παράλληλα, και με τα προσωπικά τους διλήμματα.

Σε ένα απομακρυσμένο σπίτι σε μια ερημική περιοχή στην Αλγερία, σε σκηνικό που θυμίζει και μυρίζει γουέστερν, ο δάσκαλος παραμένει στο μικρό του σχολείο, όπου και διαμένει, παρά τις ταραχές που ξεσπάνε και τις ισορροπίες που διαταράσσονται στην απαρχή του γαλλο-αλγερινού πολέμου, το 1954, και υποχρεώνεται να συνοδεύσει έναν κρατούμενο για φόνο μέχρι το χωριό, αφού αναγκάζεται να τον φιλοξενήσει και να συγκατοικήσει μαζί του για μερικές ημέρες – η ταινία βασίζεται στο διήγημα του Αλμπέρ Καμύ Η Φιλοξενία, του 1957. Ο πρωταγωνιστής, ο Νταρί, ένας pied-noir, Γάλλος που έχει γεννηθεί και μεγαλώσει στην Αλγερία, έρχεται αντιμέτωπος με τη νέα τάξη πραγμάτων, διατηρώντας την ψυχραιμία ενός γνωστικού και αγαπητού πολίτη σε κρίσιμη κατάσταση, αφού ξαφνικά αντιμετωπίζεται με δυσπιστία από τους ντόπιους λόγω της αποικιακής καταγωγής του και με αμηχανία από τους Γάλλους, λόγω της γειτνίασής του με τους επαναστάτες. Η σχέση του με τον υπόδικο Μοχάμεντ, αν και λακωνική και προβληματική στην αρχή, εξελίσσεται σε μια ψυχολογική μονομαχία αμοιβαίας καχυποψίας που αποκαλύπτει μεγαλύτερες ομοιότητες παρά διαφορές ανάμεσα στους δύο άνδρες. Τα πάντα είναι θέμα αποφασιστικότητας και ηθικής: αμφότεροι κυνηγημένοι, πρέπει να βρουν από κοινού έναν τρόπο να ξεπεράσουν την εκρηκτική μισαλλοδοξία που επικρατεί έναντι της λογικής και απειλεί να ισοπεδώσει το δίκαιο και την ανθρωπιά. Το Πέρα από τους ανθρώπους, που διαγωνίστηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας του 2014, μας υπενθυμίζει πως το γουέστερν παραμένει ένα είδος ιδανικό για δραματικές εντάσεις και κοινωνικές αποχρώσεις, που βρίσκει πρόσφορο έδαφος και εκτός του φυσικού, δυτικού του τοπίου, κάτι που διαπιστώσαμε πριν από λίγα χρόνια με τον έξοχο Αμερικανό του Άντον Κορμπέιν, και αγκαλιάζει αβίαστα διαφορετικές γλώσσες και χρονικές περιόδους, όπως άλλωστε και ο πιο διεθνής (μαζί με τον Γουίλεμ Νταφόου) Αμερικανός ηθοποιός, ο Βίγκο Μόρτενσεν, που εδώ εντυπωσιάζει με τα σωστά και μετρημένα γαλλικά του. Και ο σκηνοθέτης Νταβίντ Ελοφέν μεταφέρει ένα προφητικό και λιτό κείμενο με τα μάτια στραμμένα στη σημερινή συγκυρία, και με ισορροπημένη αίσθηση ουμανισμού και έντασης, με ταιριαστή μουσική υπόκρουση από τον Νικ Κέιβ και τον Γουόρεν Έλις.