Υπάρχει άραγε λογοτεχνικό αντίδοτο στη βαριά ίωση που προξενεί στον εγκέφαλο το εκρηξιγενές σύμπαν του Μπάροουζ; Τολμώ να ισχυριστώ: ναι. Υπάρχει μια πικρόγλυκη γραφή χαμηλών τόνων, κοντά στη βουδιστική σιωπή, αλλά με εξίσου καταλυτικά (όπως εκείνα του Μπάροουζ) έκδοχα τρέλας, μια γραφή που αντί να εκρήγνυται διασπάται σαν χάπι ονείρων στον ψυχολεκτικό μεταβολισμό μας. Η ηπίως ονειρογόνος γραφή του μετα-μπίτνικ "ρομαντικού" Ρίτσαρντ Μπρότιγκαν. Διάβαζα το καλοκαίρι το πιο μινιμαλιστικό βιβλίο του, το "AN UNFORTUNATE WOMAN", όπου τίποτα δεν γράφεται για να οδηγήσει κάπου, τίποτα το συνταρακτικό δεν συμβαίνει, απλώς η γλώσσα γυμνή δειπνεί την κόπωση μιας προ-συμφωνημένης ημερολογιακής καταγραφής. Και όμως. Στοιχειωμένο από τη σκιά (και μόνο τη σκιά) του Μπρότιγκαν, με κατακυρίευσε αυτό το άδειο σύμπαν όσο κι ένας πυροβολισμός εξ επαφής στο κεφάλι μου.