Η Cindy Sherman ήδη από την δεκαετία του 1970 κατασκεύαζε περσόνες και σκηνοθετούσε τον εαυτό της υιοθετώντας-σατιρίζοντας στερεότυπα της κοινωνίας του θεάματος. Δεν είναι κάτι τόσο καινούριο λοιπόν. Σαφώς και το project αυτό είναι αρκετά ενδιαφέρον. Καυτηριάζει τα όσα βλέπουμε να παρελαύνουν στα μεσημεριανάδικα με αρκετές δόσεις χιούμορ. Και ας το παραδεχτούμε ότι είναι και αυτό μέρος τη σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας. Εκτός απ' αυτό, ίσως η κα. Κολαΐτη ήθελε να θέσει και ερωτήματα για την ταυτότητα του καλλιτεχνικού υποκειμένου. Κατά την ταπεινή μου όμως γνώμη, είναι αυτό και μόνο: ένα πολύ καλό πρότζεκτ. Δεν θα το χαρακτήριζα "τέχνη" και το ότι δημιουργήθηκε στα πλαίσια της Καλών Τεχνών δεν λέει κάτι. Αν όλο αυτό δεν γινόταν ως πτυχιακή στην Καλών Τεχνών πώς θα άραγε θα άλλαζε τον τρόπο ιδιοποίησης του πρότζεκτ;