Οι γυναίκες με έχουν ακρωτηριάσει όχι προφανώς σωματικά αλλά ψυχικά. Θα το πάω ένα βήμα παραπέρα το θέμα και θα σας εξομολογηθώ ότι δεν έχω κάνει ποτέ σχέση ποτέ έρωτα ούτε φιλί δεν έχω κατορθώσει να ανταλλάξω με το αντίθετο φύλο. Είναι πολλοί οι λόγοι για αυτό αλλά δεν θα τους αναλύσω τώρα. Αυτό που προσπαθώ να πώ είναι ότι οι γυναίκες με έχουν ευνουχίσει. Δεν μπορώ να ψελλίσω πλέον το οτιδήποτε μπροστά τους. Ίσως είμαι φλώρος όπως μου είχε φωνάξει κάποτε μία. Ίσως δεν είμαι αρκετά άντρας. Είναι βάρβαρες και είμαι αγνός. Εδώ και χρόνια κάθομαι όλη μέρα σπίτι ,μπροστά σε όλη αυτή την χυδαιότητα την μετριότητα και την βία που κρύβεται εκεί έξω. Είναι το ελάχιστο που έχεις να κάνεις όταν ξέρεις ότι εκαντοντάδες χιλιάδες ελληνίδες κυκλοφορούν εκεί έξω. Βγαίνω έξω για τα απολύτως απαραίτητα και όταν υπάρχει σοβαρός λόγος. Οί ορμόνες μου έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο που στο μετρό πάντα σχεδόν αυτόδηλα κοιτάω διακριτά ανάμεσα στις μπλούζες το γυμνό ακάλυπτο μέρος ,θέλει πολύ μεγάλη αυτοπειθαρχία για να μείνω προσηλωμένος έξω απο αυτό. Παραταύτα είμαι ακρωτηριασμένος. Ανήμπορος. Δεν θα με εξέπλητε αν κατέληγα σε καμιά δεκαετία σαν αυτούς τους επιδειξιομανείς ανώμαλους που κυκλοφορούν εκεί έξω σχεδόν εγώ αρχίσει να τους βλέπω με κατανόηση. Οι γυναίκες δεν ενδιαφέρονται για εμένα. Μόνο μια φορά μου την είχε πέσει μια χοντρή όταν ήμουν 20 αλλά δέν. Γενικά δεν μου αρέσει η ιδέα να καταλήξω με ένα σύντροφο απο ανάγκη επειδή δεν είμαι ικανός να βρώ κάτι που μου αρέσει. Θυμάμαι εκεί στα 18-20 ήμουν, παιδάκι μικροφέρνω πάρα πολύ, ψιλοέβγαινα μία φορά το δίμηνο ,ήταν σαν να μην υπήρχα,σαν να ήμουν σαν την μύγα μές το γάλα ,δεν μου άρεσε και όλο αυτό για να είμαι ειλικρινής. Δυνατή μουσική , καγκουριές κτλπ τα σιχαίνομαι. Βασικά δεν καταλαβαίνω το νόημα να βγεί κάποιος για καφέ ,αν θέλετε να μιλήσετε με κάποιον μιλήστε γιατί αυτό πρέπει να γίνει στην καφετέρια;; Αφήστε που σιχαίνομαι τον καφέ το αλκοόλ και ιδιαίτερα το τσιγάρο.
