Αγαπητή (παλιά μας γνωστή) κυρία Μ.Β., ένα μόνο σχόλιο στα λεγόμενά σας: Όταν λέτε "εξάλλου η κώφωση είναι μια μη ορατή αναπηρία που φαίνεται μόνο στην συναναστροφή με τους ακούοντες", εννοείτε δηλαδή ότι η κώφωση είναι ορατότατη και γίνεται αντιληπτή καθημερινά από όλους όσους μας γνωρίζουν. Εκτός αν ζούμε σε προστατευμένα γκέτο κωφών, όπως είναι τα σχολεία κωφών. Μόνο που, όπως γνωρίζετε, το σχολείο κάποτε τελειώνει, και είναι αδύνατον, όσο και να προσπαθεί κανείς, να παραμένει σε ένα γλωσσικό και κοινωνικό γκέτο, όπου έχει τη ψευδαίσθηση ότι δεν είναι ανάπηρος. Εξάλλου, γνωρίζετε ότι σήμερα τα σχολεία κωφών έχουν μείνει με 20 και λιγότερους μαθητές το καθένα (και μιλάμε για 5 σχολεία πανελλαδικά). Πρόκειται για μια γλωσσική και κοινωνική ουτοπία που σύντομα τελειώνει εξάλλου, εφόσον τα νέα παιδιά βάζουν κοχλιακά εμφυτεύματα, ακούνε και μιλάνε, και δεν είναι πια κωφάλαλα όπως στο παρελθόν. Κατά τ άλλα συμφωνώ μαζί σας. τα γνωρίζετε τα θέματά μας από πρώτο χέρι άλλωστε.