Θα συμφωνήσω απόλυτα Δον Κιχώτη. Να προσθέσω ότι ένα από τα χαρακτηριστικότερα δείγματα της παιδείας των τελευταίων 15 ετών αφορά σε εμμονικούς γονείς που αδιαφορώντας παντελώς για τις δυνατότητες ή επιθυμίες των παιδιών τους έσπρωχναν μανιωδώς σε κατευθύνσεις που θα εξασφάλιζαν την πολυπόθητη θεσούλα στο δημόσιο τομέα. Η ομπρέλα του δημοσίου σε συνδυασμό με την κοινωνική καταξίωση που θεωρούσαν και θεωρούν ότι αποκτούν με την είσοδο του παιδιού σε κάποιο υψηλόβαθμο ΑΕΙ (εμφανές και από τη χρήση πρώτου πληθυντικού, περάσαμε, αριστεύσαμε κλπ.) κάνει εύκολο να αντιληφθεί κάποιος και το μέγεθος της χειραγώγησης αλλά και την απουσία επαγωγικής σκέψης εξού και η αλαζονική η αφοριστική ματιά στους φαινομενικά "υποδεέστερους". Αν αυτό δεν είναι το βασίλειο του απόλυτου φαίνεσθαι αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε να το συναγωνιστεί. Δυστυχώς η παιδεία στην Ελλάδα είναι σε στάδια νηπιαγωγείου. Τα παιδιά άγονται και φέρονται άβουλα, υπόδουλα σε ένα σύστημα αναξιοκρατικό που δεν επιβραβεύει την ευστροφία, την εξυπνάδα ή τη διαφορετικότητά τους αλλά αντίθετα τα υποχρεώνει σε στείρα παπαγαλία ανούσιων, αναχρονιστικών κειμένων. Με τεράστια ανομοιογένεια στο επίπεδο αντίληψης και λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος, με αδιάφορους εκπαιδευτικούς σε όλες τις βαθμίδες και με παντελή απουσία της κοινωνικής παιδείας (ευγένεια, αγωγή, τρόποι καλής συμπεριφοράς, κριτική ικανότητα και σκέψη, ανεξαρτητοποίηση) τα παιδιά είναι τα απόλυτα θύματα της παιδείας σε αυτή τη χώρα.