Δεν έχω την παραμικρή σχέση με τις Πανελλήνιες και μπορώ να είμαι εντελώς αντικειμενική. Οι πραγματικοί επιτυχόντες είναι αυτοί που πέρασαν στις σχολές ΑΕΙ ή ΤΕΙ που επιθυμούσαν, είτε αυτές είχαν 19.000 είτε 12.000 είτε 9.000. Το μέγεθος της επιτυχίας δεν κρίνεται βάση των μορίων που συγκεντρώνει κάποιος αλλά βάση του αν επιτευχθεί ή όχι ο στόχος του, δηλαδή η εισαγωγή του στη σχολή που επιθυμεί. Θα το επέκτεινα και με το τι πρέπει να θεωρεί κάποιος επιτυχία αναφορικά με το μέλλον του αλλά δεν είναι του παρόντος. Συγχαρητήρια λοιπόν σε όσους παρά τις όποιες αντιξοότητες επέτυχαν το στόχο τους, συγχαρητήρια σε όσους κατάφεραν να εισαχθούν κάπου ακόμη κι αν δεν ήταν η πρώτη προτεραιότητα τους και συγχαρητήρια και κουράγιο σε κείνους που ακόμη κι αν δεν τα κατάφεραν θα βρουν τη δύναμη να ξαναδοκιμάσουν. Οι Πανελλήνιες και οι όποιες άλλες εξετάσεις είναι ένα τίποτα σε σχέση με τις προκλήσεις που περιμένουν όλους τους νέους στη συνέχεια της ζωής τους. Στα 18 όμως είναι ένα κομβικό σημείο αφόρητης πίεσης και άγχους που για τα συγκεκριμένα παιδιά σημαίνει πάρα πολλά. Το να ερίζουμε απαξιωτικά την όποια επιτυχία αν δεν συμβαδίζει με συγκεκριμένη ομάδα σχολών δείχνει όχι μόνο έλλειψη παιδείας αλλά και αγένεια αντιστρόφως ανάλογη με την πολυπόθητη εισαγωγή στην Ανώτατη Εκπαίδευση."Αι άρισται δοκούσαι είναι φύσεις μάλιστα παιδείας δέονται." Ξενοφών(εκείνοι που φαίνονται ότι εκ φύσεως είναι άριστοι, χρειάζονται περισσότερο από τους άλλους την παιδεία)