7Και για μένα υπήρχαν και χειρότερα. Υπήρχαν παιδιά που είχαν χάσει τη μητέρα τους κι εγώ ήμουν τυχερή που την είχα κι ας έχει Αλτσχάιμερ. Κι εγώ ήμουν βέβαιη πως κανείς δεν είχε ιδέα για το τι περνάω και θα με καταλάβαινε μόνο αν ζούσε την ίδια κατάσταση και την ίδια ζωή μ'εμένα.Κάποια στιγμή, η κατάσταση με τα δόντια της με ανάγκασε να απευθυνθώ σε κάποιο κέντρο άνοιας της Θεσσαλονίκης, γιατί ήδη είχαμε μια κακή εμπειρία με ΩΡΛ της πόλης μου, ο οποίος την αντιμετώπισε ελεεινά, όταν τον χρειαστήκαμε.Τηλεφώνησα από τη δουλειά μου, με τη βεβαιότητα πως δεν πρόκειται να με εξυπηρετήσουν εξ' αποστάσεως, γιατί, σιγά, θα είναι ανάλγητοι από την καθημερινή τριβή με τον ανθρώπινο πόνο. Το χρωστούσα όμως, στο λαμπερό χαμόγελο της μαμάς μου. Μόλις η κοπέλα απάντησε στο τηλέφωνο, ήρθε ο πρώτος λυγμός, από το πουθενά. Τον έπνιξα και ζητώντας συγνώμη της είπα ξερά:Η μητέρα μου έχει Αλτσχάιμερ και χρειαζόμαστε οδοντίατρο. Δεν κατάφερα να συνεχίσω τον διάλογο χωρίς να κλαίω. Έκλαιγα από τη συγκίνηση που μια κοπέλα που απλά σήκωνε το τηλέφωνο, με κατάλαβε. Αυτά που έλεγε, χωρίς να προσπαθεί, ήταν λες και ζούσε μαζί μου. Ήξερε ότι Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΑΜΑ χρειάζεται υπομονή, ήξερε πως εγώ τη χάνω, ήξερε ότι αγχώνομαι πριν καν καταλάβει ότι κλαίω. Δεν την επηρέασε το κλάμα μου. Όμως ΗΞΕΡΕ. Και ενώ πριν είχα προδικάσει το αποτέλεσμα, άκουγα πως υπήρχε η δυνατότητα να έρθει η οδοντίατρος στο σπίτι μας. Η οποία, όταν τη συνάντησα, ήταν λες και κάθε μέρα, ήταν μαζί μου στο μπάνιο και μ'έβλεπε να προσπαθώ να τα καταφέρω και ήξερε πως δεν τα καταφέρνω ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ που δεν τα καταφέρνω πάντα. Και όχι, η δική της μητέρα δεν έπασχε από τίποτα.Πίστεψέ με, τα γράφω μόνο για να πάρεις την απόφαση να σηκώσεις το τηλέφωνο. Σου λέω πως γίνεται να μπουν οι σκέψεις σου σε μια σειρά. Δικές σου θα είναι πάντα, γίνεται όμως να τις ορίζεις εσύ και όχι εκείνες να επισκιάζουν συνεχώς τις χαρές σου. Η ζωή είναι άδικη και ανελέητη και τις χαρές μας τις δίνει με το σταγονόμετρο. Γιατί να τις χάνουμε;