Εγώ έγραψα την 1(μετά από ακόμη μια αποτυχημένη συνέντευξη), κι ομολογώ πως οι απαντήσεις είναι μία προς μία πολύ εύστοχες. Για να λύσω κάποιες απορίες, διαπίστωσα αρκετά νωρίς πόσο σημαντικό ήταν να κάνω το cv μου να ξεχωρίσει (αφού αρχικά δεν μπορούσα να εξασφαλίσω συνέντευξη ούτε για δείγμα), γι αυτό και φρόντισα να παρακολουθήσω το 2012 έναν αρκετά μεγάλο κύκλο σεμιναρίων μηχ/μένης λογιστικής (επί πληρωμή φυσικά, aka τα χρήματα της πρώτης μου πρακτικής), καθώς και διάφορα άλλα δωρεάν σεμινάρια μετά. Τα σεμινάρια αυτά, όντως μου εξασφάλισαν κάποιες συνεντεύξεις σε εταιρείες,τίποτα όμως παραπάνω. Χώρια που πολλές φορές ένιωσα ότι προσπαθούσαν να με ξεπετάξουν. Το ερώτημά μου ήταν, γιατί να καλούν σε συνεντεύξεις έναν άνθρωπο για να του πουν πως δεν έχουν προϋπηρεσία; Τι περιμένουν να κάνει; Να τους αποδείξει πως, παρά το γεγονός πως δεν έχει δουλέψει ,είναι ένα ακατέργαστο διαμάντι, ένα ταλέντο που δεν έχει αξιοποιηθεί; Και πως το αποδεικνύεις αυτό σε 15,45, 150 λεπτά; Αν μη τι άλλο, ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τις περιαυτολογίες και την αυτοδιαφήμιση, ίσως παίζει κι αυτό το ρόλο του στο φιάσκο. Όπως και να έχει, αυτή τη στιγμή εργάζομαι σε κάτι που μου αρέσει πολύ και δεν έχει καμία σχέση με τις σπουδές μου. Τα χρήματα που βγάζω δεν είναι πολλά, και οι προοπτικές να αυξηθούν είναι πολύ θολές (λόγω του ότι εργάζομαι σε μια ΜΚΕ στην οποία είχα ξεκινήσει εθελοντικά και πλέον με προσέλαβαν), όμως στην παρούσα φάση δε με απασχολεί καθόλου γιατί χτίζω την εργασιακή μου αυτοπεποίθηση. Αυτό που διαπιστώνω ,και σε μικρότερη ηλικία αρνούμουν να δεχτώ, ειναι πως ο ιδιωτικός τομέας κινείται με γνωριμίες και πως το μεγαλύτερο ποσοστό θέσεων δε δημοσιεύεται καν στην ανοιχτή αγορά εργασίας. Όπως είπε λοιπόν και κάποιος σχολιαστής, το πιο σημαντικό είναι να είναι κανείς καλά δικτυωμένος και να μην ντρέπεται να ενημερώσει τον κύκλο του πως είναι άνεργος, γιατί η αναζήτηση εργασίας είναι ό,τι πιο υγιές.
