Μεγάλωσα στην Λ. Αλεξάνδρας και το Πεδίον του Άρεως ήταν το πάρκο στο οποίο πέρασα τα απογεύματά μου σαν παιδί. Για να αντιληφθεί κανείς τη διαφορά του τότε με το τώρα πρέπει να αναλογιστεί ότι υπήρχαν εποχές που τα μεγαλύτερα αδέρφια μου αγόραζαν κασέτες από τον Άσιμο ο οποίος μαζί με αυτές έδινε και μπαλόνια στα παιδιά. Η σημερινή κατάσταση είναι απλά στενάχωρη. Ο μόνος που μπορεί να αλλάξει ριζικά το πάρκο είναι ο ίδιος ο κόσμος που θα το ζει. Το παράδειγμα του πάρκου Τρίτση νομίζω είναι το καλύτερο. Ένας συνδυασμός από κρατική μέριμνα (φροντίδα των λουλουδιών και των κήπων, προνομιάκές άδειες για κάφέ/εστιατόρια, φύλαξη τα βράδυα) καθώς και δραστήριότητες όπως αγώνες δρόμου (η κοινότητα των δρομέων είναι πολυ ισχυρη στην Αθήνα), οι εκθέσεις βιβλίου που γίνονται ήδη, ανθοκομικές κτλ. Λίγα μόνο παραδείγματα του πως μπορεί να βοηθηθεί το πάρκο. Επίσης επειδή το πράγμα κολλάει πάντα στην χρηματοδότηση, πέρα από την όποια κρατική χρηματοδότηση, ένας συνδυασμός εθελοντικών δραστηριοτήτων και εράνων - είμαι σίγουρος πως οι κάτοικοι πέριξ του πάρκου δεν θα είχαν αντίρηση να δώσουν ένα ελάχιστο ποσό για να διασωθεί το πάρκο - θα ήταν μια πρώτη προσέγγιση. Η οριστική λύση φυσικά να ξαναγυρίσει ο κόσμος μαζικά στο πάρκο.