Όταν λες ότι "Εδώ μου βγαίνει λίγο ένα αίσθημα ότι καλά περνάμε μωρέ, με τα one-night stands, την εναλλαγή γκόμενων, κολλήσαμε και τον ιό αλλά όλα καλά επειδή εντάξει με τα φάρμακα θα το παλέψουμε..." (Πηγή: www.lifo.gr) νομίζω βγαίνει σκοπίμως κι υπάρχει λόγος. Όταν πρωτοξέσπασε το AIDS ως ασθένεια που αφορούσε κυρίως ομοφυλόφιλους άντρες (αν και σήμερα ξέρουμε ότι κινδυνεύουν κι οι τοξικομανείς κι οι ετεροφυλόφιλοι εξίσου) ιστορικά υπήρξε μια κατακυλυσμιαία καμπάνια εναντίον της ομοφυλοφιλίας, των τυχαίων γνωριμιών, των one night stands, του "ψαρέματος" κλπ.και όχι μόνο. Πύρινα λογύδρια εκτοξεύονταν από άμβωνος και πολιτικού θώκου (ιδιαίτερα στην Αμερική) στοχοποιώντας εν τέλει όλες τις προοδευτικές τάσεις της σεξουαλικότητας (κι όχι την ίδια την ομοφυλοφιλία, την οποία δεν θεωρώ τάση) με ΑΦΟΡΜΗ το aids. Mια προσπάθεια μάντρωσης της σεξουαλικότητας, με το στανιό επιβολής μονογαμικών σχέσεων και συγκεκριμένων σεξουαλικών πρακτικών στο πλαίσιο αυτών μάλιστα και μια εκ νέου προβολή της παρθενίας και της αποχής ως ιδεατού που επηρρέασε αρκετό κόσμο. Όχι τυχαία εντάσσονται στο πλαίσιο του Ρηγκανισμού και Θατσερισμού. Βέβαια εμείς στην φαιδρά πορτοκαλέα τότε ήμαστε απασχολημένοι με το νεύμα του Ανδρέα στην Μιμή για να κατέβει από το αεροπλάνο και την αποποινικοποίηση της μοιχείας...Για να βάζουμε τα πράγματα στην ιστορική τους διάσταση.
