«Από την Άκρη της Πόλης», καταπληκτική ταινία. Όταν την είχα πρωτοδεί (σε κινηματογραφική αίθουσα), με είχε συνεπάρει. Όσο αφορά τον Στάθη Παπαδόπουλο, μου αρέσει η σκληρή-αρρενωπή αλητόφατσα που έχει (με την θετική έννοια), κάτι που ίσως τον δεσμεύει, κατά κάποιο τρόπο, να υποδύεται σχετικούς χαρακτήρες. Θαυμάζω το γεγονός ότι πατάει στα πόδια του και είναι ρεαλιστής (κάτι που οι περισσότεροι ηθοποιοί δεν έχουν, αεροβατώντας μονίμως στους σουρεαλιστικούς, ενίοτε προβληματικούς, μικρόκοσμους των μυαλών τους και των ψυχών τους [η… πετριά που οι περισσότεροι έχουν φάει κατακούτελα…]). «Γενικά αυτό που θέλω να κάνω είναι να είμαι ηθοποιός. Απλώς επειδή πρέπει να υπάρχει πάντα ένα στάνταρ εισόδημα στο σπίτι αυτό δε γίνεται να είναι το κύριο επάγγελμα μου».Του εύχομαι από καρδιάς να είναι πάντα καλά, να χαίρεται την οικογένεια του και κάποια στιγμή, εφόσον ο ίδιος τόσο το επιθυμεί, να επιστρέψει στην Αθήνα στην… άκρη της πόλης…!