Θα συμφωνήσω με το άρθρο. Οι καλλιτέχνες είναι υπερευαίσθητοι. Αλλιώς δεν θα είχαν αυτή την ανάγκη να εκφραστούν. Δυστυχώς αυτή η υπερευαισθησία οφείλεται και για την ανάγκη να είναι αποδεκτοί, να αγαπιούνται από άλλους κλπ. Όσο για το αλκοόλ και τα ναρκωτικά, συγνώμη αλλά όποιος έχει ασχοληθεί με τον χώρο γνωρίζει ότι η συντριπτική πλειψηφία οδηγείται εκεί ώστε να μπορούν να αδειάζουν το μυαλό τους, να καταπολεμούν τις ανασφάλειες τους και για να ανταποκρίνονται στις μανιακές απαιτήσεις των δισκογραφικών εταιρειών. Όποιος παίζει Lives ξέρει ότι είναι ακατόρθωτο να ζεις υπό περιοδία... Το σώμα πονάει υπερβολικά και την επόμενη μέρα δεν μπορείς καν να μιλήσεις. Όσο για τον Κομπέιν κλπ. Ήταν πρωτοπόροι και ο ίδιος ήταν από τους πρώτους που έβγαλε την ανασφάλεια και την αυτοαπόρριψη και την έκανε τραγούδια. Ο Μόρισον πιστεύω ότι ήταν απλά ακόμα πιο ανασφαλείς και φοβόταν το γήρας και τον θάνατο. Την ίδια ανασφάλεια και αυτοαπόρριψη έβγαζε και ο Hendrix. Και η Amy Winehouse. Και η Holiday. Ακόμα και ο Coltrane. Όλοι τους πιστεύανε ότι δεν είναι αρκετά καλοί, τους είχαν απορρίψει πολλές φορές κλπ. Είναι πολύ δύσκολο να βγεις σε μια σκηνή και να τραγουδήσεις ή να παίξεις μουσική. Θέλει πρώτα από όλα να αγαπάς τον εαυτό σου τόσο πολύ που να μην σε νοιάζει ποια θα είναι η αντίδραση. Να μην σε νοιάζει αν θα παίξεις κάτι λάθος κλπ. Οι περισσότεροι νομίζουν ότι είναι οκ αλλά ας προσπαθήσουν να πάνε σε ένα Καραόκε και να σταθούν μπροστά σε ένα μικρόφωνο. Ακόμα και αυτό δεν είναι εύκολο. Τα ναρκωτικά από την άλλη χειροτερεύουν αυτή την υπερευαισθησία και είναι ένας φαύλος κύκλος μέχρι να καταφέρουν να βγάλουν το κουσούρι από πάνω τους. Αμέτρητοι μουσικοί όμως, όπως ο Knopfler, οι Cure, ο Clapton, o Bowie, o Morrissey, o Gabriel, o Eno έχουν καταφέρει να ξεφύγουν από την κουλτούρα της ανασφάλειας και της αυτοκαταστροφής και παραμένουν μουσικά ενεργοί ως και σήμερα. Αυτοί και αν είναι μουσικές ιδιιοφυίες και πολύ μεγαλύτερες από έναν Κομπέιν κατά την προσωπική μουσική μου άποψη βέβαια. Άρα όχι με τίποτα δεν είναι απαραίτητος ο συνδυασμός κατάθλιψη και καλλιτεχνική ιδιοφυία. Καλά θα κάνουν μόνο οι δισκογραφικές και ο καλλιτεχνικός κόσμος να φροντίζουν να ζούνε οι καλλιτέχνες για τους ίδιους και όχι να θυσιάζονται για να πλουτίζουν τα ταμεία.