Yπάρχει επίσης και η σύγχρονη οπτική στην ψυχολογία ότι σε άτομα με ψυχολογικές δυσκολίες (ο όρος ασθένεια συνοδευόμενος από τον επιθετικό προσδιορισμό "ψυχική" ενεργοποιεί ακόμα και σήμερα μία σειρά από άτοπα στερεότυπα) πρέπει να δίνεται βάση στις δυνάμεις, τις ιδιαίτερες κλίσεις του ατόμου που τον καθιστούν ξεχωριστό και όχι στη συμπτωματολογία του. Με τον τρόπο αυτό γίνεται κατανοητό ότι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει το άτομο δεν του αφαιρούν την προσωπική του ταυτότητα και το ζητούμενο είναι το άτομο να μάθει να διαχειρίζεται τα συμπτώματα του αναπτύσσοντας τις δυνάμεις του και όχι να τα ξορκίζει. Παράλληλα αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα του χωρίς να νιώθει ντροπή και τύψεις για αυτό που είναι. Θέλω να καταλήξω στο εξής: ο φακός με τον οποίο βλέπουμε τα πράγματα πολλές φορές επηρεάζει την πραγματικότητα. Αν βλέπουμε την κάθε κατάθλιψη σαν ασθένεια τότε θα αντιμετωπίζουμε και το άτομο σαν καταθλιπτικό, άρρωστο, προβληματικό, ταμπέλες που θα υιοθετήσει και ο ίδιος ο "πάσχων" με συχνά προβληματικές εσωτερικεύσεις που δε βοηθούν στην καλυτέρευση της κατάστασής του. Δεν πρέπει να ξεχνάμε βέβαια ότι τα πράγματα βέβαια διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό από άτομο σε άτομο και από κοινωνία σε κοινωνία όταν μιλάμε για ψυχικές διαταραχές