#2. Καταλαβαίνω απόλυτα τι λέει ο ερωτών. Νομίζω πως ναι, είναι σνομπισμός/εκλεκτισμός (όχι απαραίτητα ή όχι πάντα συνειδητός) εν μέρει, μαζί με έλλειψη εξοικείωσης με την ευγένεια του small talk που, γενικά μιλώντας και χωρίς να τσουβαλιάζω, σαν λαός δεν την έχουμε. Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου καθώς στην εφηβεία κι εγώ απέφευγα να συνομιλήσω για πολλή ώρα με άγνωστους σε μένα προσκεκλημένους, σίγουρα όχι από καχυποψία ή φόβο, αλλά από βαρεμάρα. Άλλωστε τι έχεις να φοβηθείς όταν βρίσκεσαι σε ένα σπίτι, δείπνο, συγκέντρωση ή πάρτυ όπου αφενός αισθάνεσαι ασφαλής λόγω της πολυκοσμίας κι αφετέρου για να είναι καλεσμένος ο "άγνωστος" σημαίνει ότι γνωρίζει τουλάχιστον αυτόν που κάλεσε κι εσένα, άρα δεν είναι και τελείως άγνωστος; Νομίζω ότι σε τέτοιες περιστάσεις μπορεί και να κυριαρχεί υποσυνείδητα α) η ανάγκη του ανήκειν και β) το ένστικτο της ελάχιστης απώλειας ενέργειας. Θα μιλήσεις με αυτούς που ήδη ξέρεις και αυτή είναι η ομάδα σου, εκεί ανήκεις. Γιατί να ξοδέψεις δυνάμεις και σάλιο σε σύντομες χαζοκουβέντες (ειδικά αν δεν το κάνεις με ευχέρεια πρόκειται για τεράστια απώλεια ενέργειας) με κάποιον που πιθανότατα δε θα ξανασυναντήσεις αντί να συσφίξεις τις σχέσεις σου με αυτούς που ήδη γνωρίζεις; Την αξία του small talk την καταλαβαίνεις με τον καιρό, όταν έρχεται και η δική σου σειρά να βρεθείς άγνωστος μεταξύ ομάδων γνωστών, ή αν αρχίζεις να βλέπεις τέτοιες μαζώξεις ως ευκαιρία να κάνεις κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα.
