Δεν αμφιβάλλω καθόλου για την (κακή) ποιότητα της παράστασης, άλλωστε αυτού του είδους οι παραστάσεις (καλοκαιρινές περιοδεύουσες μεταφορές γνωστών έργων, και δη του ελληνικού κινηματογράφου) κραυγάζουν ότι είναι (κατά κανόνα) αρπαχτές προχειροδουλειές και η εξαίρεση είναι να βρεις κάτι καλοδουλεμένο. Για την ακρίβεια για το συγκεκριμένο θίασο και χιλιομασημένη παράσταση είμαι σίγουρη ότι ήταν πολύ κακή. Αλλά να παρατηρήσω ότι:1. Το κείμενο της κριτικού είναι ξεκάθαρο bullying. Αφού η μόδα των ημερών είναι να το αναγνωρίζουμε, το κείμενο είναι σίγουρα παραπάνω βιτριολικό και βαθιά προσβλητικό για τους αποδέκτες των σχολίων, από ότι θα χρειαζόταν για να περιγράψει την παράσταση στο κοινό της. (Για τη μία την ηθοποιό λέει "ποιά είναι αυτή"; Αλήθεια; Που έχει μικρό ρόλο και προφανώς είναι νεόκοπη ηθοποιός; Δεν είναι bullying αυτό;) Όχι πώς δεν ήταν πάντα έτσι οι πολύ κακές κριτικές, αλλά να, μια χαρά βλέπω την αποδέχεται ο κόσμος που από τη μια διαρρηγνύει τα ιμάτιά του για το bullying και από την άλλη καλοδέχεται και να συμφωνεί με τέτοιου είδους κείμενα.2. Το κείμενο με την παρελθοντολαγνεία του αλλά και τον παρωχημένο τρόπο γραφής και ανάλυσης γίνεται αστείο σε σημεία, θυμίζει ένα πολύ κακό δείγμα δημιουργικής δουλειάς, όπως ακριβώς αυτό που περιγράφει. Τρίζουν τα κόκκαλα του ενός, μυθική η άλλη. Λες και είπε ο Σακελλάριος "άμα δε βγει άλλος σαν τον Παπαγιαννόπουλο κάφτε το το ρημάδι, δε θέλω να το παίξει άλλος που δεν είναι αντάξιός του. Τα καλύτερα ήταν τα μίνι "βιογραφικά". Γιατί υπήρχαν; Για να χρυσώσει το χάπι "σας εκτιμώ μεν για τα γαλόνια αλλά ήσασταν γτπ"; Γλύψιμο στο καταχέριασμα είναι το χειρότερο είδος γλυψίματος. Το να παριστάνεις ότι έχεις, αλλά τελικά δεν έχεις γιατί παράπλευρα γλύφεις, το θάρρος της γνώμης σου είναι εμετικό. Στη Λινάρδου πάλι ότι τι; Είναι καλλιτεχνικό γαλόνι ότι ήταν σύζυγος του Σακελλάριου; Για γέλια. Επίσης on the side: θεοποίηση της Λινάρδου και του Ντούζου για τη συγκεκριμένη ταινία? Ομιτζί και τρία λολ. Σιγά τις υπερτεράστιες ερμηνείες. Και να θέλανε δηλαδή, οι ρόλοι τους δεν ήταν τέτοιοι που επιδέχονταν τρομερών ερμηνειών. Ως ελαφρότατοι συνοδευτικοί ρόλοι γράφτηκαν. Όχι πως αμφιβάλλω ότι ο Βισκαδουράκης (τουλάχιστον που τον έχω ξαναδεί) δεν είναι ούτε για αστείο για θέατρο, αλλά that's a whole other case. Και τελευταίο: δεν ξέρω πώς ήταν ο Γιαννόπουλος στη συγκεκριμένη παράσταση, μπορεί να'ταν όντως χάλια, αυτός ή λόγω σκηνοθεσίας. Αλλά δεν είναι και η ελαφριά τηλεοπτική περσόνα που υποννοεί η κριτικός. Πολύ πριν το "Ευτυχισμένοι μαζί" τον είχα δει στο θέατρο στο "Ήταν όλοι τους παιδιά μου", δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ τον άνθρωπο, αλλά η ερμηνεία του με είχε συγκινήσει τόσο που μου έμεινε η εικόνα του στο μυαλό και όταν μετά από χρόνια τον είδα στην τηλεόραση τον αναγνώρισα αμέσως από αυτή την παράσταση. Disclaimer: δεν έχω καμία σχέση με τον καλλιτεχνικό κλάδο επαγγελματικά. Το κείμενο ήταν τόσο προκλητικό - και χαζό. Γιατί αν έσφαζε ευφυώς θα είχε και μια δημιουργική αξία.
