(Φοράω τα γυαλιά της δασκάλας και μπαίνω στην τάξη)Λέγαμε χτες για τα συχωροχάρτια και τη δικαιολόγηση της κακής συμπεριφοράς. Και αυτό το σχόλιο είναι εξαιρετικό παράδειγμα, διότι μας δείχνει διάφανα και τα δύο: "Είναι ανθρώπινο να απειλείς συναισθηματικά τον άλλον, ή μου φέρεσαι όπως θέλω-ό,τι κι αν είναι το όπως θέλω-, ή φεύγω" λες. Συμφωνώ. Είναι πράγματι ανθρώπινο. Δεδομένου του γεγονότος ότι πολλά πράγματα "είναι ανθρώπινα", από την άπλετη συμπόνια ως τα ειδεχθέστερα εγκλήματα, ξεκινάμε να εξετάζουμε, αν πέρα από ανθρώπινο είναι: χρήσιμο, έξυπνο, καλό. Χρειάζεται πραγματικά να απειλήσω τον άλλον πως θα φύγω για να μη με φτύνει; Αν η απάντηση είναι "ναι", εγώ πάντως θα ξανακοίταζα τη σχέση μου... Ακόμα και αν υποθέσουμε πως με φτύνει, και θεωρώ πως χρειάζεται να του πω να μην το κάνει, είναι εξυπνότερο να τον απειλήσω, ή να του εξηγήσω τί μου φταίει πραγματικά; Πότε έχω καλύτερες πιθανότητες να συνεννοηθώ; Και τέλος, αν ο άλλος με φτύνει, είναι ντουβάρι σε λογική συζήτηση, και συμμορφώνεται μόνο με απειλές, είναι πραγματικά καλό για εμένα και για εκείνον να συνεχίσουμε να είμαστε σε σχέση;