Συμφωνώ με την Πενταγιώτισσα, που διαχωρίζει τη βοήθεια που δίνουν οι φορείς, σε σχέση με τη βοήθεια που ζητάει ο άστεγος.Έχω βρεθεί κι εγώ στο χώρο των ΜΚΟ που διατηρούν ξενώνες αστέγων, αρχικά ως συνεργαζόμενος επαγγελματίας και στη συνέχεια που τα λεφτά τελείωσαν, ως εθελοντής, γιατί δε μου έκανε καρδιά να φύγω κι ας μην είχαν πια να με πληρώνουν.Αληθεύει ότι το θέμα είναι πολύπλοκο, αλλά ακριβώς γι'αυτό πιστεύω ότι είναι υπερ-απλούστευση να λέμε ότι υπάρχουν εξαιρετικές υποδομές, πλήρως εξοπλισμένες και να κόβουμε το θέμα εκεί. Όποιος έχει δει από κοντά τους ξενώνες, ξέρει ότι φυσικά δεν επαρκούν για όλους τους αστέγους, αυτό δεν το συζητάμε καν. Υπάρχει πολύ αυστηρό screening process, δε μπαίνει όποιος θέλει μέσα. Για παράδειγμα υπάρχει το αυστηρότατο και δικαιολογημένο κριτήριο, της ουσιοεξάρτησης. Υπάρχουν επίσης συγκεκριμένοι κανονισμοί. Οι ξενώνες συνήθως λειτουργούν σαν μικρές κοινότητες, που δίνουν ρόλους και εργασία στους ενοίκους (καθαριότητα, μαγείρεμα κλπ) για να μπορεί ο χώρος να αυτοσυντηρείται όσο είναι δυνατόν.Τα παραπάνω είναι απόλυτα δικαιολογημένα και απαραίτητα για τη λειτουργία ενός τέτοιου χώρου. Αλλά ένας άνθρωπος για παράδειγμα περιθωριακός, κοινωνικά δυσλειτουργικός, πιθανώς εξαρτημένος, συνήθως καταθλιπτικός (στην καλύτερη περίπτωση), πώς θα μπορέσει να μπει και να ενταχθεί σε ένα τέτοιο περιβάλλον;Μπορεί για λόγους υγείας, ψυχολογικούς, πρακτικούς, προσωπικούς, ακόμα και ιδεολογικούς, να δυσκολεύεται να ενταχθεί. Να δεχτώ ότι δε φταίει ο ξενώνας σε αυτό. Σίγουρα όμως δεν είναι λύση να πούμε και "κακό του κεφαλιού του, που δε μπαίνει ο άστεγος, εμείς πάντως έχουμε καταπληκτικό ξενώνα". Δε μπορεί να βλέπουμε τον άστεγο απλά σαν αχάριστο. Έναν αχάριστο τρελό που προτιμάει να πεθάνει από το κρύο, αντί να δεχτεί απλόχερα τη βοήθειά μας.Εκεί κάπου πρέπει να ψάξουμε να δούμε τι κάνουμε λάθος.Και συμφωνώ με το Renton ότι οι ΜΚΟ από ένα σημείο και έπειτα δεν είναι λύση. Για πολλούς λόγους. Άλλοτε γιατί οι ίδιοι οι ΜΚΟ τσεπώνουν τις επιχορηγήσεις και τα ευρωπαϊκά προγράμματα. Άλλοτε πάλι, γιατί λειτουργούν με τις καλύτερες προθέσεις και μόλις λήξει ένα πρόγραμμα χρηματοδότησης, το κράτος τους αφήνει στη μοίρα τους για πάντα. Εκεί βλέπεις το προσωπικό απλήρωτο για μήνες και τους ξενώνες να λειτουργούν με χορηγίες. Δηλαδή έζησα και τη φάση να δουλεύουμε δωρεάν για το ΜΚΟ ουσιαστικά, ενώ παράλληλα πηγαίναμε και στους ξενώνες και τους δίναμε από την τσέπη μας φάρμακα, φαγητό, σαπούνια, ξυραφάκια, καθαριστικά.Και είδα και την κόντρα των ΜΚΟ, ποιοι "τα παίρνουν", ποιοι είναι καλύτεροι κλπ, για να πάρει ο καθένας ότι μπορεί από τα ελάχιστα κρατικά κονδύλια και να επιβιώσει.Πράγματι, πρέπει το κράτος κάποια στιγμή να θεσπίσει ένα πλαίσιο λειτουργίας αυτών των υποδομών, στο οποίο όμως θα υπάρχει στήριξη και συνεργασία και από το υπουργείο αλλά και τις δημοτικές αρχές. Δε λέω ότι είναι εύκολο, αλλά πιστεύω ότι είναι η μόνη έγκυρη λύση. Και όσον αφορά το ιδιωτικό πρόσωπο των ΜΚΟ, ας τους συγκεντρώσουν όλους υπό ένα ευρύτερο κρατικό πρόγραμμα, και ας τους αναθέσουν τη διαχείριση των αντίστοιχων χώρων, όπως θα έκανε πχ μια εταιρία με franchise. Ή όπως ακριβώς δούλευε παλιά η αλυσίδα των κρατικών ξενοδοχείων Ξενία. Κρατική ιδιοκτησία σε συνεργασία με ιδιωτικούς φορείς. Πρόγραμμα οικονομικό από το υπουργείο. Συμβούλιο με εκπροσώπους του υπουργείου, του εκάστοτε δήμου, αλλά και επαγγελματίες θεραπευτές μέλη των ΜΚΟ, που έχουν εμπειρία της κατάστασης.Ο Renton, αν και δε μου φαίνεται καθόλου να μην ξέρει, θα είχε το δικαίωμα ακόμα και αν δεν ήξερε, να προβληματίζεται και να αγανακτεί με την εικόνα που βλέπει στους δρόμους. Είναι κοινή λογική, όταν έχουμε πρόγραμμα για να μην υπάρχουν άστεγοι, αλλά τελικά υπάρχουν, να θεωρήσουμε ότι το πρόγραμμα δε λειτουργεί σωστά.
