Πολύ λίγα σχόλια για μια τεράστια μορφή της ελληνικής μουσικής, τολμώ να πω κοντά στο επίπεδο των δύο γιγάντων μας. Εγώ αυτόν θα διάλεγα για να συμπληρώσει την τριάδα.Όσο για το αγαπημένο μου τραγούδι, διαλεγοντας κάποιο άλλο από αυτά που έχουν ειπωθεί, νομίζω θα πω το μακρύ ζεϊμπέκικο για το Νίκο. Προκειται για ενα αριστούργημα που δεν έχει εκτιμηθεί επειδή δυστυχώς φρόντισε ο ίδιος ο Κοεμτζής να το εξευτελίσει με την μετέπειτα συμπεριφορά του. Πειράχτηκε κι ο ίδιος ο Νιόνιος είμαι σίγουρος. Μουσικά η πολυπλοκότητα και η εναλλαγή των συγχορδιών είναι απίστευτη. Στιχουργικά, είναι πραγματική ποίηση. Μια ολοκληρη ιστορία να περνάει μπροστά από τα μάτια μας χωρίς να χρειαστεί να τα χρησιμοποιήσουμε.