Καταλαβαίνω απόλυτα το πως νιώσατε.Έξω από το φούρνο που είναι λίγο πιο κάτω από το σπίτι μου, εμφανίζεται πού και πού μια γιαγιά, γύρω στα 80κάτι η οποία κάθεται ήσυχα στην πόρτα και σου χαμογελάει είτε της δώσεις είτε δεν της δώσεις τίποτα.Πείτε με τρελό, αλλά αυτή η γιαγιά εμένα με κομματιάζει.Με κάνει να σκέφτομαι τη δική μου γιαγιά και πως αν ήταν στη θέση της και πέρναγε ένα 28χρονο γαϊδούρι από δίπλα της, δε θα ήθελα να την αφήσει έτσι.Της δίνω ό,τι ψιλά έχω στις τσέπες μου όποτε την πετυχαίνω και τη ρωτάω αν θέλει κάτι από το φούρνο και πάντα μου λέει "σ'ευχαριστώ αγόρι μου, ήδη μου έδωσες αρκετά".Μια φορά μάλιστα συνέβη το εξής απίστευτο (για εμένα τουλάχιστον).Της είχα δώσει ένα δεκάευρω που είχα πάνω μου και εκείνη μου φίλησε το χέρι (για το οποίο ντράπηκα απίστευτα... δεν μπορώ να περιγράψω πόσο ντράπηκα) και μου είπε ότι είμαι ένας άγγελος - που μου φάνηκε απίστευτα αστείο γιατί είχα κάνει το απόλυτο τίποτα.Μπήκα μετά στο φούρνο και τελείως ηλιθιωδώς πίστευα πως είχα και στην άλλη τσέπη λεφτά ενώ δεν είχα. Και πάνω που λέω στην κοπέλα στο ταμείο να περιμένει μισό λεπτό να πεταχτώ σπίτι να φέρω, γυρίζει, μου σκάει ένα χαμόγελο και μου λέει συνωμοτικά "δε χρειάζεται, στους αγγέλους δεν παίρνουμε λεφτά" και μου δίνει τη σακούλα.Αυτή η αίσθηση ότι βοηθάς έναν άνθρωπο, έστω για μια μέρα, έστω για αυτό το λίγο που μπορείς δε συγκρίνεται με τίποτα στον κόσμο.Πρώτη φορά τη λέω αυτή την ιστορία και τώρα που τη γράφω κλαίω και ταυτόχρονα αισθάνομαι καθαρός.Πόσο ωραίο συναίσθημα, Θεέ μου.
