Αχ Nanina το κουράσαμε πολύ, και νομίζω πρωτίστως επειδή δεν συνεννοηθήκαμε πολύ καλά. Γι'αυτό θα εξηγήσω μια τελευταία φορά τι εννοώ, με απλουστευτικό τρόπο, επειδή είσαι από τους σχολιαστές που εκτιμώ, & δε θα μου άρεσε να σε αφήσω με τη λάθος εντύπωση.Λοιπόν. Περίπτωση Α. Είμαι η Ελένη & ανοίγω μια ποιητική συλλογή του κ. Τυχαίογλου. Χωρίς απώτερο σκοπό, γουστάρω ποίηση. Διαβάζω το στίχο "Η αγάπη είναι σα ζεστό ψωμί". Νιώθω πως εκφράζει αυτό που νιώθω για τον Παύλο. Ίσως του το πω, ίσως του το γράψω, ίσως του το τραγουδήσω, ίσως απλώς το σκέφτομαι μόνη μου και χαμογελάω. Ασχέτως τι μπορεί να σκεφτόταν ο ποιητής όταν τον έγραφε, ο στίχος με εκφράζει.Β. Είμαι η Ελένη και ερωτεύτηκα τον Παύλο, αλλά με έχει γραμμένη. Έχω γείτονα τον κ.Τυχαίογλου. "Γιατί κλαις κοριτσάκι μου;" με ρωτάει μια μέρα. "Το και το, δε με θέλει ο Παύλος. Έλεγα να του στείλω ένα ποίημα αλλά είμαι άσχετη." "Α, εγώ έχω εμπειρία!" "Αλήθεια; Θα μου γράψετε ένα;"Εν προκειμένω δεν έχω διαβάσει τα έργα του Τυχαίογλου, δεν ξέρω τι λέει ως ποιητής, δεν ξέρω αν θα μου αρέσει και θα με εκφράζει, απλώς σκέφτομαι "για να έχει εμπειρία μάλλον ξέρει τι λέει". Ζητώ να γραφτεί ένα ποίημα που δεν ξέρω από πριν αν θα με συγκινήσει προσωπικά. Μόνος σκοπός μου να συγκινήσω τον Παύλο.Αν λοιπόν η καθηγήτρια καλλιτεχνικών δεν ήταν κάποια ήδη γνωστή ποιήτρια, και τα εν λόγω στιχάκια δεν τα γνώριζε η μαθήτρια ΠΡΙΝ της τα υπαγορεύσει, δεν ήξερε αν θα την εξέφραζαν. Απλώς ήλπιζε να είναι πετυχημένα.Αν και μετά από αυτή μου την εξήγηση διαφωνούμε, ε ΟΚ, ας διαφωνούμε και σε κάτι, δε χάθηκε ο κόσμος.