@ Iris Prismatica 1) Κατανοητό, αλλά δικός σου συνειρμός. Το δικό μου μυαλό δε θα πήγαινε ποτέ εκεί. Ούτε και τώρα που το εξήγησες μου είναι πολύ εύκολο να δω τη σύνδεση. Επαναλαμβάνω ότι, προσωπικά, η προσέγγιση της καθηγήτριας δε με ενόχλησε στο ελάχιστο, αν και λίγο απλοϊκή/αφελής - αλλά μιλάμε για ηλικίες Γυμνασίου (όπερ μεθερμηνευόμενον εστί δεκατριών, δεκατεσσάρων, δεκαπέντε ετών max.). Μια άλλη αρμόζουσα, ηλικιακά μιλώντας, επιλογή θα ήταν Shakespear ("Romeo & Juliette"), αλλά ίσως θα ήταν υπερβολικό θαρρώ, λόγω της έντονης και μεστής ποιητικότητας.2) Aγαπητή Iris, τί είναι αυτά που λες; Αν και θεωρώ ότι το σχόλιό μου (23:26) υπερκαλύπτει την όποια απάντηση θα δώσω τώρα, έκφραση είναι MONO η γραφή στην απομόνωση και μακριά από τα άλλα βλέμματα;;;!!!! Σύμφωνα με ποιόν; Πάντως, όχι σύμφωνα με όσα γνωρίζω και νιώθω και βλέπω και πιστεύω εγώ.Σχετικά με το σκέλος του σχολίου σου περί συνειδητής και σκόπιμης κατάκτησης που κρίνεις από την τακτική της μαθήτριας να απευθυνθεί στην καθηγήτριά της, πολύ στενό το βλέμμα σου, αν μου επιτρέπεις. Δηλαδή, αν άνοιγε ένα βιβλίο για να εμπνευστεί, βοηθηθεί ή έστω αντιγράψει, δε θα ήταν έκφραση; Ή, ορθότερα, αποκλείεται να ήταν προσωπική έκφραση; Και ποιά η διαφορά αυτής της κίνησης από τη ζωντανή και απευθείας έκκληση βοήθειας σε ένα κοντινό πρόσωπο (βλ. καθηγήτρια) για τον ίδιο λόγο; Και, με άλλα λόγια, όταν απευθύνω ποιήση της Δημουλά, πχ., στον άντρα μου δεν είναι προσωπική μου έκφραση; Τί είναι; H Δημουλά που του το απευθύνει εκείνη τη στιγμή; Eπειδή βρίσκει ταύτιση με τα δικά μου συναισθήματα (που μπορεί η ίδια ως πρόσωπο και να μη βρίσκει αλλά εγώ να το ερμηνεύω έτσι); Έλεος. Δεν είναι ανάγκη να είσαι ο ίδιος ενεργός ποιητής με δικά σου πρωτότυπα έργα για να εκφράζεσαι ποιητικά! Ή όπως αλλιώς. 3) Ο Cyrano θα ταίριαζε στην κουβέντα, αν και εφόσον η καθηγήτρια ήταν ερωτευμένη με τον μαθητή, ακριβώς ή και περισσότερο από ό, τι η μαθήτρια.
