#2,4,6 (ίσως και λίγο #1) Αχ, το αιώνιο σκάλωμα, το "μα σε αγαπώ τόσο πολύ, αλλά γιατί αυτό να μην είναι αρκετό; Γιατί δεν με κάνει αυτομάτως καλή; Γιατί δεν κάνει εσένα αυτομάτως καλό; Γιατί δεν τα κάνει όλα εύκολα; Γιατί να έχω να σκεφτώ παραπάνω;". Ναι, μπορεί να έχει και στοιχεία εγωισμού όλο αυτό, αλλά για εμένα (όσο μελό και να φαίνονται απ'έξω οι ιστορίες που διαβάσαμε) είναι ένα από τα τραγικά στοιχεία της ανθρώπινης φύσης: Εκείνος (ή εκείνη) λάμπει για εμένα πιό πολύ και από τον ήλιο, και όμως η πραγματικότητα που ζούμε μας φθείρει. Μα πώς γίνεται; Ως προς το πρακτικό, έχω απάντηση, για την ακρίβεια, απαντήσεις, ανάλογα με την περίπτωση. Ως προς το φιλοσοφικό (που για μένα είναι το σημαντικότερο εδώ, γιατί "όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν") δεν ξέρω. Όμως μπορώ να πω αυτό. Όταν ήμουνα στο γυμνάσιο, κλαιγόμουνα στην καθηγήτρια των καλλιτεχνικών μου, γιατί ένα αγόρι που μου άρεσε, από άλλο τμήμα, ούτε που γύριζε να με κοιτάξει. Την παρακάλεσα να με βοηθήσει να φτιάξουμε μια όμορφη κάρτα για να του δώσω, που θα είχε βέβαια να κάνει με την αγάπη. Αφού τη ζωγραφίσαμε, η καθηγήτρια μου υπαγόρευσε (της το ζήτησα) το κείμενο που θα έγραφα στο εσωτερικό της. Λοιπόν είπε: "ΑΓΑΠΩ είναι το Α και το Ω, αλλά όμως έχει τρία γράμματα στη μέση. Το Γ είναι το μονοπάτι, η γραμμή που θα τραβήξουμε μαζί. Το δεύτερο Α είναι ότι είμαστε δύο, και οι δύο άνθρωποι σε αυτή την αγάπη. Το Π είναι η πόρτα από την οποία θα περάσουμε μαζί, για να φτάσουμε στο Ω, την ολοκλήρωση και τότε θα έχουμε το Α και το Ω ο ένας στον άλλον". Το αγόρι φέρθηκε σαν ήρωας σε ιστορία του Όσκαρ Γουάιλντ: Διάβασε την κάρτα μεγαλοφώνως στην τάξη περίγελώντας με, και όλοι με κοροίδευαν για μερικούς μήνες μετά το περιστατικό. Τώρα τα θυμάμαι και ξεκαρδίζομαι στα γέλια, βέβαια, αν και τότε ήθελα να πεθάνω από τη ντροπή μου. Τουλάχιστον, αποκόμμισα ένα μάθημα ζωής...