#1 Xμ! Εάν δεν ξέρεις τη δουλειά σου, χρειάζεσαι μαθήματα/σεμινάρια επιμόρφωσης. Εδώ δεν είναι τέτοια στήλη. Κάπου θα υπάρχει κάτι σχετικό, ψάξ' το. Η δουλειά του καθηγητή δεν είναι μόνο να διδάσκει το αντικείμενό του, να παρουσιάζει δηλαδή τις ήδη κατακτημένες επιστημονικές γνώσεις σε άτομα που ακόμα δεν τις έχουν υποδεχτεί και επεξεργαστεί, διότι αυτό μπορούν να το κάνουν πολύ καλύτερα τα βιβλία και οι υπολογιστές από μόνοι τους. Ο εκπαιδευτικός οφείλει να πιάνει από το χέρι το μαθητή και να του δείχνει έναν καινούργιο δρόμο, όσο καλύτερα μπορεί και με όσα περισσότερα εφόδια διαθέτει ή ανακαλύπτει στην πορεία κι ο ίδιος, να του τον συστήνει (όχι πάντα με δασκαλίστικο ύφος - το αντίθετο φέρνει σπουδαιότερα αποτελέσματα) και να τον εισάγει σε αυτόν με προσοχή, φροντίδα και περίσκεψη, αλλά ταυτόχρονα και με μια φυσικότητα, δηλαδή όχι με σοβαροφάνεια και αυστηρότητα. Για την ακρίβεια, να του δείχνει και να του ανοίγει όσους περισσότερους δρόμους μπορεί. Η εκδοχή ο μαθητής του να τον/τους ακολουθήσει ή να τον/τους αγαπήσει ή να τον/τους εκτιμήσει (τον κάθε δρόμο που θα του αναδειχθεί ή τον κάθε κόσμο που θα του φανερωθεί) δεν είναι απαραίτητη. Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και στο τέλος αποφασίζει και επιλέγει μόνος του για λογαριασμό του, σε όποια ηλικία κι αν είναι, ό, τι κι αν του επιβληθεί έξωθεν ή του παράσχει το όποιο περιβάλλον του· οι (υπερβολικές) πιέσεις προς αυτήν την κατεύθυνση δε φέρνουν σχεδόν ποτέ καλά αποτελέσματα (νομίζω όλοι μας το έχουμε παρατηρήσει ουκ ολίγες φορές). Η εκδοχή, παρ' όλα αυτά, ο εκπαιδευτικός να του δείξει αυτούς τους δρόμους (όσο καλύτερα μπορεί) είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ.Με την ίδια πάνω κάτω υποχρέωση είναι επιφορτισμένοι και οι γονείς του κάθε παιδιού, αλλά η δική τους (καλή, κακή ή μέτρια) δουλειά είναι κάτι που εσύ δεν μπορείς να ελέγξεις ή να επηρεάσεις απαραίτητα, οπότε εξ' αντικειμένου καθίσταται αδύνατον να ξέρεις και κατ' επέκταση να επέμβεις σε αυτήν. Όχι ότι αν ήξερες θα μπορούσες οπωσδήποτε.Δε συνιστώ άγχος, λοιπόν, αλλά αγάπη και καλή γνώση του αντικειμένου σου (που δεν είναι μόνο το πλασάρισμα επιμεριστικώς επιστημονικών πληροφοριών και διαδικασιών, όπως επεσήμανα).Aν οι συγκεκριμένες αντιλήψεις επεκτείνονται σε άσκηση λεκτικής ή φυσικής βίας ή σε εκδήλωση ρατσιστικών περιστατικών παντός είδους (στη δεύτερη περίπτωση, σιγουρεύεσαι πρώτα ότι πρόκειται για κάτι τέτοιο - όχι ό, τι φανταστείς ), ασκείς ξεκάθαρα πίεση προς τη συμμόρφωση στους κανόνες του σχολικού περιβάλλοντος ή, αν πρόκειται για κάτι πολύ σοβαρό, ακολουθείς σε συνεργασία με τη διεύθυνση του σχολείου - ή όπως είθισται να συμβαίνουν, τέλος πάντως, αυτά τα πράγματα - τη νόμιμη/νομική οδό που εμπλέκει σαφώς τους γονείς/κηδεμόνες των αντίστοιχων μαθητών.#2 Ό, τι πεις θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου (και σε κάποιες περιπτώσεις πρόκειται για λεκτική ή ψυχολογική βία, αντίστοιχα). Από άτομα που ΔΕΝ αποτελούν αληθινούς σου φίλους, ΜΟΝΟ. Μάθε να τους διακρίνεις και γίνε επιλεκτική με τους ανθρώπους που φέρνεις κοντά σου, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αυτά είναι αυτονόητα, ξέρεις.
