Έχω προσωπική εμπειρία, ναι. Δεν ξέρω τί είναι αθέμιτο μέσο για εσένα, οπότε επάνω σε αυτό δε μπορώ να πω κάτι. Ευτυχώς ήμουν τυχερή και με τις δυο ψυχοθεραπεύτριές μου, και δεν εξέλαβα ποτέ να με "εμπαίζουν" ή να μου λένε παρηγορητικά λόγια με στόχο να μου εκμαιεύσουν πληροφορίες που δεν ήθελα να δώσω, αν τέτοια περιστατικά έχεις υπόψη σου. Βέβαια, όχι ότι όπως ήμουνα τότε ήμουνα και πυλώνας ορθής κρίσης, αλλά τέλοσπάντων από ό,τι καταλάβαινα. Η στενή επαφή και η οικειότητα είναι απαραίτητες για να εργαστείς με τον άλλον. Αν νιώθεις ότι έχεις μονίμως μπροστά σου έναν άγνωστο είναι εξαιρετικά δύσκολο να ανοιχτείς αρκετά ώστε να μιλήσεις για όσα βαθύτερα σε πονάνε. Συνήθως. Αυτά, μπορεί να έχουν μέσα τους και κάποια "βρωμιά", πολύ πιθανό είναι. Με τέτοια έννοια, ναι, ίσως είναι "βρώμικο" όσο βρωμικο μπορεί να είναι το επάγγελμα του γιατρού που ανοίγει μια πληγη (μπορεί να έχει μαζέψει πύον). Αλλά, κατ'εμένα, έτσι είναι λίγο πολύ όλα τα επαγγέλματα που ασχολούνται βαθύτερα με τον άνθρωπο, με το δικό του τρόπο το καθένα (ο δάσκαλος, ο φυσιοθεραπευτής, ο ηθοποιός κλπ), γιατί έτσι είναι η ανθρώπινη φύση: καλή, μα γεμάτη κόμπους που μαζεύουνε λάσπη. :)